(۲۷)

حضرت على عليه السلام در آيينه نگاه ابوالفتوح رازى [1]

نجوا

«اى مؤمنان چون خواهيد كه با پيامبر راز گوييد، پيش از نجوايتان صدقه اى تقديم داريد. اين براى شما بهتر و پاكيزه تر است، اما اگر چيزى نيافتيد، بى گمان خداوند آمرزگار و مهربان است» (مجادله ۵۸: ۱۲، ترجمه بهاء الدين خرمشاهى).
على بن علقمة الانبارى روايت كرد از حضرت اميرالمؤمنين (صلوات اللّه و سلامه عليه) كه او گفت: چون آيت فرود آمد و رسول صلى الله عليه و آله اين آيت بر قوم خواند، برفتند و رسول صلى الله عليه و آله را رها كردند و آن زحمت به خلوت بدل شد (و آن شلوغى اطراف پيغمبر به تنهايى تبديل شد). رسول صلى الله عليه و آله كس فرستاد و مرا بخواند. گفت: چيست با تو؟ گفتم: دينارى. آن گه برفتم در حال (فوراً) و به آن يك دينار ده درم گرفتم و هر بار يك درم مى دادم به صدقه و پيش رسول صلى الله عليه و آله مى رفتم و مسائل مى پرسيدم و بر اسرار علوم واقف مى شدم؛ تا ده درم را بر ده بار بدادم و هر بار پيش رسول صلى الله عليه و آله مى رفتم و آنچه مى خواستم، آن گه اين آيت آمد كه: مى ترسيد كه در پيش داريد از پيش رازتان صدقه، (سوره مجادله آيه ۱۳، ترجمه ابوالفتوح رازى) و آن آيت را منسوخ كرد (حكم آيه قبلى ـ آيه ۱۲ ـ را با حكم جديد باطل كرد). خداى تعالى به سبب من تخفيف كرد از اين امت (به خاطر وجود من بر امت مسلمين آسان گرفت) و اين آيت فرود آمد و منسوخ شد و كس بر آن عمل نكرد، الا من.

[1] ويژه نامه روزنامه جام جم، ۲۴/۹/۱۳۷۹.