به اعتقاد ايشان، اسرائيليات نفوذ گسترده اى در صدر اسلام داشت و بسيارى از اقوال تابعين را تحت شعاع خود قرار داده بود؛ چنانچه در موردى مى نويسد: «قول قتادة و سعيد بن جبير با اندك تغيير از تورات مأخوذ است». [1]
و در جايى ديگر مى فرمايد:
«اقوالى كه مفسران از علماى يهود و ديگران اقتباس كرده اند، چنان كه لازمه نقل شفاهى روايات است، در آن اشتباه و تصرف بسيار شده است». [2]
هم چنين مى فرمايد:
«البته مفسران ما اين حكايات را از علماى يهود شنيده و فرا گرفته بودند. يهوديان هم در نقل قصص دقت كافى نكرده، يا خودشان چنان كه بايد از تفاصيل كتب خود مطلع نبودند و در روايتهاى شفاهى اشتباهات بسيار راه يافته؛ از اين جهت، اعتبار بدانها نيست... خوانندگان اگر خطا و غلط در اين حكايات ببينند، آن را نسبت به ائمه عليهم السلام يا پيامبر صلى الله عليه و آله ندهند و مربوط به قرآن نشمارند. مردم صدر اوّل مى خواستند تفاصيل اين حكايات را بدانند و چاره را منحصر در استفسار از علماى اهل كتاب دانستند و حق آن است كه تفاصيل آن لازم نبود و اصل موضع عبرت در قرآن مذكور و در اخبار متواتر است». [3]

۶. نفى حجيّت از خبر واحد در معارف دين

در تعريف خبر واحد چند قول است:
الف) خبرى است كه به سر حدّ تواتر نرسيده باشد؛ [4]

[1] همان، ج ۶، ص ۴۱۹.

[2] همان، ج ۷، ص ۱۹۰.

[3] همان، ج ۷، ص ۱۹۸.

[4] الدرايه، ص ۱۵؛ مقياس الهدايه، ج ۱، ص ۱۲۵؛ التعريفات، ص ۴۳؛ اصول الفقه، ج ۲، ص ۶۹.