جهاتى كه خود به برخى از آن اشاره كرده اند، از اصول مذكور عدول نموده اند. اگر بخواهيم ميان ديدگاههاى اين حكيم فرزانه با استاد بزرگوار علامه طباطبايى مقايسه اى تطبيقى انجام دهيم، بى ترديد در بسيارى از ديدگاهها به نظريات مشترك يا نزديك به هم ميان اين دو حكيم الهى مى رسيم. شايد يكى از معدود مواردِ اختلاف نظر ميان اين دو استاد فقيد، در همين مورد خاص باشد كه علامه شعرانى، اگر چه به اصول مذكور، در بررسى احاديث تاريخى، معتقد و متعهّد هستند، اما به گاه مواجهه با اين چنين رواياتى در بعضى از كتابهاى تفسيرى، بنا به ملاحظاتى، با احتياطِ همراه با نوعى قبول يا توجيه برخورد مى كنند؛ ولى علامه طباطبايى، همان گونه كه در عالم ذهن و انديشه، عرضه احاديث به قرآن، سنّت و عقل را شرط اساسى در قبول يا ردّ روايات مى دانند، در عمل نيز به شدّت بدان پايبند هستند و هرگونه روايات مخالف قرآن و سنّت را اگر با توجيه عقلانى هم قابل قبول نبينند، ترديدى در جعلى بودن آن نداشته به شدّت آنها را مردود مى دانند.
علامه شعرانى در موارد متعددى از حواشى خود بر تفسير ابوالفتوح رازى، على رغم اينكه به تصريح يا كنايه به ضعف حديث در متن تفسير اشاره كرده اند، باز در توجيه آن عباراتى نظير آنچه در پى مى آيد، آورده اند:
«مقصود مؤلّف از نقل روايات آن است كه كتاب وى از اقوال مفسران خالى نباشد؛ چون تفسير جامع بايد تا ممكن است اقوال آنان را نقل كند [!] تا كسى گمان نبرد سخنى نيكو بر جايى بود نقل نشده و چون همه را آوردند شبهه زايل شود و هر كس داند كدام قول را بايد اختيار كرد». [1]
و يا فرمود:
«اين روايات ضعيف است و نسبت معصيت به فرشتگان جايز نيست و آمدن

[1] تفسير ابوالفتوح رازى، ج ۳، ص ۱۵۲.