اگر اين سياست تنها به حفظ حكومت ننگين معاويه يا اخلاف وى منحصر مى شد، هرچند تلخ و ناگوار مى نمود، ولى شايد قابل اغماض يا گذشت بود؛ امّا مصيبت آن گاه به فاجعه تبديل مى شود كه ببينيم بسيارى از اين افسانه ها و خرافات به فرهنگِ قابل پذيرش در آمده است و در بسيارى از كتابهاى حديثى و تفسيرى فريقين به عنوان احاديث پيامبر صلى الله عليه و آله با صحابه حضرت جاخوش كرده است؛ به گونه اى كه زدودن و پاكسازى اين افسانه ها، پس از گذشت قرنها از صدور آن، كارى است نه تنها مشكل، بلكه در حدّ محال و به تعبير علامه عسكرى:
«آن قدر در حديث و سيره پيامبر صلى الله عليه و آله حديثِ دروغ و افسانه هاى زننده انباشته شده است كه با وجود آنها، پى بردن به اسلام صحيح در حدّ محال شده است و وجود آن احاديث دروغ باعث آن گرديده است كه اسلام بد آموخته شود». [1]
علامه بزرگوار مرحوم شعرانى، كه به خوبى از آفاتِ وارد آمده بر ركن دوم تشريع آگاهى داشتند، در اين زمينه نيز، اگر چه به اختصار، امّا با هوشمندى كامل اعلام كردند كه قصه گويى و داستان پردازى نقش مهمى در تحكيم حكومت معاويه و تخريب مبانى دينى جامعه اسلامى داشته است و آفت بزرگى در فهم اسلام خالص و راستين به شمار مى آيد و اين آفت، كه متأسفانه برخى از مفسران را در دام خود گرفتار ساخته است، از جمله زيانهايى است كه بر پيكره تنومند و قامت بلند تفسير وارد آمده است و بايد با هوشيارى كامل، ساحت تفسير قرآن را از اين تُرّهات پاك نمود. ايشان در توضيح «قاعده تفسير و احكام آن»، ضمن برشمردن فوايد و منافعى كه تفسير به همراه داشته و دارد، درباره موضوع مورد بحث مى نويسد:
«غير از مسائل مزبور، مفسران مطالب ديگرى نيز در تفسير ذكر كرده اند كه بعضى بسيار مفيد است و بعضى مُضر، و آنها كه مضر است بيش تر از ناحيه دشمنان

[1] يكصد و پنجاه صحابى ساختگى، ج ۱، ص ۲۲.