مسائل بى ارزش و كم اهميّت معرفى كرده اند كه غالباً از سوى معركه گيران، قصه پردازان و وعاظ بى مايه صورت مى گرفته تا بدين وسيله براى شخصيت بى هويّت خويش ارج و قرب و براى سخنان پوچ و بى اساس خود منزلت و جايگاهى دست و پا كنند. [1] اين جماعتِ پست دنياپرست كه جز به منافع مادى و دنيوى خود، به هيچ چيز ديگرى فكر نمى كردند، موجب نقل و رواج پاره اى حكايات و داستانهايى شده اند كه متأسّفانه در كتابهاى تفسير و حديث هم راه پيدا كرده است؛ ولى يا هيچ پايه و اساس صحيحى ندارد و سراسر خرافه و افسانه است، يا اگر بر مبناى يك داستان واقعى و حقيقى است، به شدّت دچار تحريف و تصحيف شده است.
همان گونه كه قبلاً هم اشاره كرديم، از آنجا كه «قرآن اصلاً كتاب تاريخ نيست، و منظورش از نقل داستانهاى خود، قصه سرايى مانند كتب تاريخ و بيان تاريخ و سرگذشت نيست، بلكه كلامى است الهى كه در قالب وحى ريخته شده و منظورِ آن، هدايت خلق به سوى رضوان خدا و راههاى سلامت است، به همين علت است كه مى بينيم هيچ قصه اى را با تمام جزئيات آن نقل نكرده و از هر داستان، آن نكته هايى كه مايه عبرت و تأمّل و دقت است يا آموزنده حكمت و موعظه اى است و يا سودى ديگر از اين قبيل دارد، نقل مى كند... و اين نكته در تمامى داستانهايى كه در قرآن آمده، مشهود است و اختصاصى به يك داستان و دو داستان ندارد؛ بلكه به طور كلى از هر داستان آن قسمتهاى برجسته اش را كه آموزنده حكمتى يا موعظه اى و يا سنّتى از سنّتهاى الهى است كه در امتهاى گذشته جارى شده، نقل مى كند». [2] قصه گويان و افسانه پردازان چون مى ديدند از يك سو، قصه ها و داستانها در قرآن به طور موجز و مجمل آمده است و از سوى ديگر، مسلمانان اشتياق فراوانى به كسب

[1] علم الحديث و دراية الحديث، ص ۱۰۲.

[2] الميزان، ج ۲، ص ۴۶۶.