پيش مى آيد، فرصت را غنيمت مى شمارد و به وعظ و ارشاد مى پردازد؛ از جمله، هنگام بيان داستان حضرت آدم و توبه وى مى گويد: خداوند توبه آدم را براى سه چيز، كه بايد در هر شخص تائبى باشد، پذيرفت كه عبارت اند از: حياء، دعا و بكاء (گريه). سپس شروع به وعظ و اندرز مى كند و به همين مناسبت اشعارى از محمود ورّاق مى آورد:
۰ يا ناظراً يرنو بعيني راقدومشاهداً للأمر غير مشاهد [1] ۰
۰ مَنَّتك نفسك ضلّة فأبحتهاسُبُل الرجاء وهنّ غير قواصد [2] ۰
۰ تصل الذنوب الى الذنوب وترتجىدرك الجنان بها وفوز العابِد [3] ۰
۰ ونسيت أنّ اللّه أخرج آدماًمنها إلى الدنيا بذنب واحد [4] ۰

[1] هان اى كسى كه با چشمان خواب آلود مى نگرى و با ديدگانى بى فروغ پيرامون خود را مى نگرى!

[2] نفس تو، تو را گمراه ساخته و تو آن را راه اميد پنداشته اى؛ ولى هرگز راه اميد نيست.

[3] پى در پى گناه مى كنى و در عين حال اميد رسيدن به درجات بهشت را دارى.

[4] و فراموش كردى كه خداوند آدم را به سبب يك گناه از بهشت بيرون راند. ر.ك: تفسير ابوالفتوح، ج ۱، ص ۱۴۹.