هفت دختر، و گفتند: سه پسر داشت و چهار دختر و مردى بود با جمال و نيكو روى و خوشخوى و پرهيزگار و بسيار خيّر و مشفق بر خلقانِ خداى و نيكوكار با درويشان و مهماندار. و خويشتن را و مال خود را چون وقف كرده بود بر يتيمان و درويشان و ابناء السبيل و شاكر نعمت او را و مؤدّى حق او.
ابليس (عليه اللعنة) در كار او عاجز و حيران؛ چندان كه خواست كه او را وسوسه كند و بهرى از وظايف عبادت او بر او تباه كند نتوانست.
گفت: بار خدايا! تو را امروز در زمين بنده اى نيست عابدتر و شاكرتر از ايّوب و همانا اين شكر و عبادتِ او از آن است كه تو او را مال و فرزندان و اسباب داده اى؛ گمان من چنان است كه اگر او را امتحان كنى و اين مال از او بستانى و فرزندان، او صبر نكند و كفران به تو آرد.
حق تعالى گفت: او بنده اى است مرا نيك در سرّاء و ضرّاء [1] و اگر جمله نعمت او به محنت بدل كنم، هيچ كفران نكند در من.
وهب گفت: عند آن حال ابليس گفت: بار خدايا! مرا مسلّط كن بر مال او. گفت: برو كه تو را مسلّط كردم.
او برفت و مالهاى او هلاك كرد. او در شكر بيفزود.
و آن گه گفت: بر فرزندان او مرا مسلّط كن. گفت: كردم. گفت: مرا بر تن او مسلّط كن. گفت، كردم، الاّ بر دل و زبانش.
در اين حديث، اباطيلى و ترّهاتى بسيار آورده اند، هيچ روا نباشد كه خداى تعالى ابليس را بر انبياء مسلّط كند، و آنكه در بيمارى او بسيارى شنايع [2] روايت كردند از آنكه: هفت سال بر كناسه اى [3] از كناسات بنى اسرائيل افكنده بود و كِرم در

[1] سرّاء و ضرّاء: شادمانى و بدبختى.

[2] شنايع: جمع شنيعه، زشتيها، بديها (معين).

[3] كناسه: خاكروبه و خانه روبه و آنچه به جاروب از جاى رُفته گردد (آنندراج).