ششم؛ يعنى ويژگيهاى دستورى و آواشناسى و واژگانىِ رىِ قرن ششم بر آن حاكم باشد؛ حال آنكه چنين نمى نمايد. و علت آن است كه مصححان محترم، به دليل آنكه نسخه اى كامل از اين ترجمه و تفسير، كه نزديك به زمان مؤلف باشد، در دست نداشته اند، ناچار در هر چند جلد، نسخه اساس تغيير كرده است؛ مثلاً بر اساس گزارشى كه در مقدمه جلد اوّل آمده است، نسخه اساس در جلد اوّل و دوم و سوم در قرن ششم كتابت شده و جلد چهارم و پنجم و ششم در قرن يازدهم، و جلد هفتم و هشتم در قرن نهم و جلد دهم در اواخر قرن ششم «۵۹۵ق» و جلد يازدهم و دوازدهم در سال «۵۷۹ق» و جلد سيزدهم و چهاردهم و پانزدهم در «۵۹۵ق» و جلد شانزدهم و هفدهم در سال «۵۵۶ق» و جلد هژدهم در حدود قرن دهم، و جلد نوزدهم در سال «۹۴۷ق» و جلد بيستم در «۵۵۷ق» تحرير شده است.
ملاحظه مى شود كه ده بار نسخه اساس در هنگام تصحيح تغيير كرده است. ناگزير دخل و تصرّف نسّاخ و كتّاب كم مايه، در حوزه واژگان و ساخت دستورىِ آن فراوان است.
نكته ديگر خطاهاى مطبعى است كه لامحاله در اين كتاب گرانسنگ، همانند ديگر آثارِ چاپى اين سرزمين، راه يافته است كه نگارنده بخشى از آن را در نقدى كه بر آن نوشته است، آورده. [1] بنابر آنچه گذشت، در ترجمه اى كه نگارنده از تفسير روض الجنان استخراج كرده است، علاوه بر برطرف كردن خطاهاى مطبعى و غير مطبعى، و اعمال آيين سجاوندى براى تسهيل در درك مطلبِ متن، در يكدست كردن حوزه واژگانى و آوايى و دستورى آن هم كوشش فراوان به كار برده است، و كميّت تغييراتى كه در اين ترجمه انجام پذيرفته است به حدّى است كه مى توان گفت اين تصحيحى مجدّد از ترجمه ابوالفتوح رازى قلمداد مى شود.

[1] ر.ك: مقاله نگارنده تحت عنوانِ «نگاهى به ترجمه ابوالفتوح رازى در تفسير روض الجنان، نامه پارسى، سال چهارم، بهار ۱۳۷۸، ش ۱، ص ۲۲۴.