چون روشن شد و آفتاب برآمد، بعضى به جانب مشرق نماز كرده بودند و بعضى به جانب مغرب. بدانستند كه نيك نكرده اند. بيامدند و رسول صلى الله عليه و آله را خبر دادند.
خداى تعالى اين آيت فرستاد.
عبداللّه عمر گفت: آيه در حق مسافران آمد كه بر راحله، نماز نوافل كنند؛ چنان كه شتر مى رود و روى به خدا كرده بود، روا بود چون روى به تكبير احرام به قبيله كرد باشد، اگر قبله شناسند!
عكرمه گفته: آيت در تحوّل قبله آمد. چون خداى تعالى قبله بگردانيد، جهودان طعنه زدند و عيب كردند مسلمانان را. خداى تعالى اين آيه فرستاد.
عطاء و قتاده گفتند: سبب نزول اين آيه آن بود كه چون نجاشى وفات يافت، جبرئيل آمد و گفت: خداى تعالى مى فرمايد: بر برادرتان نجاشى نماز كنى و نجاشى روى به بيت المقدس كردى در نماز. گفتند: ما چگونه بر كسى نماز كنيم كه روى به قبله ما نكردى؟ خداى تعالى اين آيه فرستاد.
مجاهد و حسن و ضحاك گفتند: سبب آن بود كه چون آيه آمد كه «ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ» صحابه گفتند: «اين ندعوه» كجاش خوانيم؟ آيه آمد». [1]
در اين مورد، ابوالفتوح رازى پنج قول مختلف را در سبب نزول آيه شريفه ياد كرده است.
با اينكه گفته شد ابوالفتوح تمامى اقوال موجود در سبب نزول را ذكر مى كند، با اين وصف، حدود بيست مورد هم (از مجموع مواردى كه مفسّر براى آن اسباب نزول قائل است) وجود دارد كه ابوالفتوح، تنها به ذكر يك قول در سبب نزول آيه اكتفا كرده است. ذيلاً يك مورد را به عنوان مثال ياد مى كنيم:

[1] همان، ج ۱، ص ۳۰۲.