به طور كلّى بر دو گونه است:
الف) تاريخ نزول قرآن؛ ب) حوادث تاريخى ديگر.
اينك براى هر يك نمونه اى را از متن تفسير بيان مى كنيم:
تاريخ نزول قرآن: همچنان كه دكتر حقوقى به آن اشاره كرده است، مفسّر در تفسير آيات شريفه: «اقرأ... ما لَمْ يَعْلَمْ» (علق ۹۶: ۱ ـ ۵) به روايت عروه از عايشه از پيامبر، چنين مى گويد:
«... [چون آيات اول سوره علق بر من نازل شد دچار رنج و تعب شدم] و از آن رنج و تعب مرا تب آمد و بترسيدم و لرزه بر من افتاد. به حجره خديجه رفتم؛ گفتم: «زمّلونى و دثّرونى»؛ بپوشيد مرا. خديجه جامه بر من افكند و من بخفتم. جبرئيل عليه السلام ديگر باره آمد و آيه «يا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ * قُمْ فَأَنْذِرْ» آورد...». [1]
ابوالفتوح رازى براى اين آيات سبب نزول ذكر نكرده است، ولى در مقام تفسير اين آيات به ذكر سبب نزول آيات اول و دوم سوره مدثر پرداخته است و از ديدگاه اين مفسّر به خوبى به دست مى آيد و روشن مى شود كه اولين آيات نازله بر پيامبر، آيات اول (۱ ـ ۵) سوره علق بوده است و سپس آيات (۱ ـ ۲) سوره مدثر.
مخفى نيست كه علم به ترتيب نزول آيات، در حوزه علوم قرآنى، از اهميت ويژه اى برخوردار است و چنان كه ياد شد، علم به سبب نزول مى تواند ما را در اين مهم يارى دهد.
حوادث تاريخى ديگر: تاريخ تغيير قبله، تاريخ غزوات و جنگهاى پيامبر و ديگر حوادث تاريخى صدر اسلام، كه در فرهنگ اسلامى جايگاه ويژه اى دارند، در جاى جاى اين تفسير از ذكر سبب نزول آيات استفاده مى شود. ما به عنوان نمونه به موارد زير، نظر اجمالى مى افكنيم:

[1] روض الجنان و روح الجنان، ابوالفتوح رازى، ج ۱۲، ص ۱۲۸.