«وَ الْعاكِفِينَ» براى آنان كه آنجا مقيم و مجاور باشند و ساكنان حرم باشند و عُكُوف و اعتكاف روى به كارى نهادن و بر آن مقام كردن است «... وَ الرُّكَّعِ السُّجُودِ...» و «رُكَّعْ» جمع راكع باشد و «سجود» جمع ساجد بود؛ چنان كه شاهد و جَمْعُهُ شَهَّدْ و شهود و اين در بنا جمع فاعل بود و او را جموع بسيار بود.
عطا گفت: چون طواف كند، از طايفان باشد و بنشيند، از عاكفان باشد و چون نماز كند، من «الرُّكَّعِ السُّجُودِ» باشد.
و عطا روايت كند از عبداللّه عباس از رسول صلى الله عليه و آله كه گفت: خداى تعالى (عزّوجلّ) در شبانه روزى صد و بيست رحمت به خانه كعبه فرستد: شصت طواف كنان را باشد و چهل، نمازكنان را و بيست، نظارگيان را كه در خبر است كه: «النَّظَرُ إلى الكَعبةَ عِبادةٌ؛ در خانه كعبه نگريستن عبادت است».

و سعيد بن المسيّب [1] گويد كه: هر كه در خانه نگرد، ايماناً و احتساباً و تصديقاً خَرج من ذُنوبه كيومَ ولدته امُّهُ، يعنى از سر ايمان و احتساب و تصديق، از گناه بيرون آيد و همچنان بود كه آن ساعت كه از مادر زاده.
از عبداللّه عباس پرسيدند كه طواف اولى_'feتر باشد در گرد خانه [كعبه] يا نماز؟ او گفت: امّا غُرَباء را طواف، و امّا مقيمان و مجاوران را نماز.
و عطاء بن كثير [2] روايت مى كند كه رسول صلى الله عليه و آله گفت: «المَقامُ بمكة سعادةٌ والخروج منها شقاوة؛ مقام كردن به مكّه سعادت است و از مكّه بيرون آمدن شقاوت است» و مقاتل گفت: هر كه مجاورت كند به مكّه يا به مدينه و نه از اهل اين

[1] سعيد بن المسيّب ـ ابو محمّد، (۱۳ ـ ۹۴ق) زاهد و فقيه و تابعى معروف قرن اوّل هجرى كه او را از فقهاى سبعه معروف مدينه مى شمارند. عده اى از صحابه و زنان پيغمبر صلى الله عليه و آله را ديدار كرد و از آنها حديث آموخت و در فقه تبحّر يافت. در تاريخ وفاتش اقوال مختلف است و از سنه ۹۱ تا ۹۵ق ذكر كرده اند و بعضى نيز وفاتش را در ۱۰۵ق در مدينه دانسته اند (دائرة المعارف فارسى).

[2] عطاء بن كثير: شناخته نشد.