مذكور به وضوح مى رساند شاعران از آغاز سرودن شعرِ فارسى با آياتِ قرآنى و احاديث نبوى آشنايى داشته، مفاد آن را به پارسى فصيح برگردانده اند ـ و اين خود خدمتى است ارزشمند از سوىِ شاعران براى نقل فرهنگ اسلامى به زبان غير عربى ـ پيشنهاد مى شود كه بيت بازيافته در تفسير ابوالفتوح به صورت زير به مجموعه اشعار رودكى افزوده شود:
۰ زمانه پندى آزاده وار داد مرازمانه را چو نكو بنگرى همه پندست ۰
۰ زبان ببند مرا گفت و چشم دل بگشاىكرا زبان نه به بند است پاى در بند است ۰
۰ بدان كسى كه فزون از تو، آرزو چه كنى!بدان نگر كه به حال تو آرزومند است [1] ۰

[1] زمانى كه تدوين و تحرير اين مقاله پايان يافته بود، متوجّه شدم كه مرحوم محمود فرّخ هم به اين قطعه در تفسير ابوالفتوح برخورده و در كتاب سفينه فرّخ (چاپ دوّم، كتابفروشى زوّار، مشهد ۱۳۴۶، ج ۲، ص ۳۱۲) به آن اشاره كرده است كه به حكم الفضل للمتقدّم عين عبارت آن مرحوم را در اين جا نقل مى كنم: «اين قطعه رودكى در تفسير ابوالفتوح رازى چاپ وزارت فرهنگ جلد سوّم صفحه ۵۳۱ به اين صورت درج است...» و سپس عين قطعه رودكى را به همان صورت كه ما نقل كرديم، در زيرنويس آورده است.