مؤلف، اين اشعار را مانند اشعار عربى مشار اليها از ساير كتب تفاسير مشهوره، كه عموماً به زبان عربى بوده، اقتباس نكرده؛ بلكه آنها را از محفوظات و مسموعات شخصى خود نقل كرده است و به اين ملاحظه، هم جنبه ابتكارى در آن محفوظ است و هم مخصوصاً به همين مناسبت كه مؤلف آنها را از ساير كتب تفاسير، كه بسيارى از آنها هنوز نيز باقى است، اخذ نكرده، اغلب اين اشعار را اكنون مطلقاً و اصلاً در هيچ مأخذ ديگرى جز در همين تفسير حاضر نشانى و اثرى از آن نمى توان يافت. و علاوه بر اينها، چون عصر مؤلف، نسبتاً قديمى و تأليف تفسير حاضر، چنان كه سابقاً بيان كرديم، در اوايل يا اواسط مائه سادسه انجام گرفته، لهذا اين اندك مايه اشعار فارسى را نيز كه مؤلف در كتاب حاضر ايراد نموده، به همان نسبت، قديمى و يادگارى است از اشعار شعراى آن دوره هاى گذشته ما كه از آثار ايشان، چنان كه معلوم است، اكنون چيز زيادى باقى نمانده است و هر چه از هر جا از آنها به دست آيد، بايد مغتنم شمرد.
بارى، به ملاحظات مذكوره راقم سطور مناسب چنان ديد كه آنچه از اشعار فارسى در اثناى مطالعه تفسير حاضر التقاط نموده، همه را يك جا جمع آورده، ذيلاً به نظر خوانندگان برساند و چنان كه ملاحظه خواهد شد، بدبختانه مؤلف در اغلب موارد اشاره اى به نام شاعر نكرده و به ذكر خود شعر تنها قناعت نموده است و اشعار مذكوره از قرار ذيل است بر حسب ترتيب مجلدات:
ج۱، ص ۳۲۳ ـ ۳۲۴، ده بيت ذيل را ـ كه همه به يك وزن و يك قافيه و همه به يك نمط و اسلوب غريب واعظانه اى است و قطعاً همه از يك قصيده يا قطعه مأخوذ است ـ مؤلف در اثناى فصل طويلى در وعظ و اندرز متفرقه ذكر كرده است و ما همه را يك جا جمع كرديم و همان ترتيب ذكرى مؤلف را محفوظ داشتيم، ولى ظاهراً پنج بيت اول اين ابيات در اصل قصيده بعد از پنج بيت دوم بوده و بيت ششم گويا مطلع قصيده بوده است:
{۰ تو را گر همى راه حق جويى اولطلب كرد بايد سبيل الرشادى ۰}