مبارك» [1] (تاريخ بيهقى، فياض، ص ۴۳).
يادآورى مى شود كه در بين كاربردهاى فراوان ساختهاى مختلف «دستور» در شاهنامه فردوسى، شاهدى ملاحظه مى شود كه تقريباً شبيه كاربرد «دستور باش» در تفسير ابوالفتوح است؛ اگر چه بافت كلّى جملات كاملاً منطبق بر كاربرد آن در تفسير نيست؛ مانند:
۰ بشد گرديه تا به نزديك شاهزره خواست از ترك و رومى كلاه ۰
۰ به شاه جهان گفت دستور باشيكى چشم بگشا ز بد دور باش ۰
۰ بدان پر هنر زن بفرمود شاهكه آيد به نزديك اسب سياه ۰
(شاهنامه، چاپ ژمول، ج ۷، ص ۱۳۳، بيت ۳۱۳۷)
به طورى كه در جدول ۲ نشان داديم: شواهدى وجود دارد كه ساخت «دستور باشى» با حرف شرط «اگر» آمده است و شبهه وجه شرطى بودن اين ساخت را در ذهن پديد مى آورد. البته با توجه به وجود پاسخ در بافت كلى جملات، برداشت ما از كاربرد «اگر» به همراه اين ساخت، اين است كه فرد تنها براى بيشتر احترام گذاشتن به فرد مخاطب حرف شرط «اگر» را استعمال مى كند.
حاصل كلام آنكه «دستور باش» فعل ناقص مركبى است كه به صورت تركيبى خاص، در اين تفسير براى كسب اجازه از يك مقام برتر مورد استفاده قرار مى گيرد و بايد با آهنگى سؤالى خوانده شود.

[1] تاريخ بيهقى، تصحيح على اكبر فياض، چاپ دوم، دانشگاه فردوسى مشهد، ۱۳۵۶.