بن ابراهيم الاردلانى النيسابورى است و در تاريخ ۵۵۶ هجرى تحرير شده و اساس جلدهاى شانزده و هفده قرار گرفته است.
۲. نسخه مربوط به كتابخانه مير جلال الدين محدّث اُرموى با خط حسين بن الحسن بن ابراهيم بن محمّد العيّار به تاريخ ربيع الاول ۵۷۹، كه در جلدهاى يازده و دوازده اساس قرار گرفته است.
۳. نسخه كتابخانه عمومى حضرت آيه اللّه العظمى مرعشى نجفى در قم به شماره ۳۶۸ به خط ابو سعد بن الحسين الكاتب بيهقى با تاريخ صفر ۵۹۵ هجرى، كه اساس جلدهاى نه و ده قرار گرفته است.
۴. نسخه كتابخانه مركزى دانشگاه تهران به شماره ۱۰۰۵۰ مورخ صفر ۵۹۵ هجرى به خط ابو سعد بن الحسين الكاتب بيهقى، كه اساس جلدهاى سيزده و چهارده و پانزده قرار گرفته و ظاهراً بخش دوم دستنويس شماره ۳۶۸ كتابخانه آيه اللّه العظمى مرعشى نجفى است.
۵. نسخه كتابخانه مركزى دانشگاه تهران به شماره ۲۰۴۴ كه بخشهاى اصلى آن با نسخه ۵۵۶ آستان قدس مطابقت دارد، خط آن كهن و شبيه نسخ قرن ششم است، امّا دقيقاً تاريخ آن معلوم نيست. اين نسخه، اساس مجلّدات يك تا چهار قرار گرفته است. البتّه آخر جلد چهارم آن ناقص است.
نسخه هاى متأخر هر چند ارزشمند هستند و در تصحيح اين متن همه مورد استفاده قرار مى گيرند، امّا چون چندان كهن نمى باشند، بسيارى از خصوصيّات و ويژگيهاى زبانى در آنها ديده گرفته شده و با جست و جو و تحقيقى كه نويسنده اين سطور كرده است، نه تنها اين تركيب با اين ويژگى در نسخه هاى اين تفسير از دست رفته، بلكه در تحقيقاتى هم كه راجع به تفسير ابوالفتوح انجام شده و همچنين در بسيارى از فرهنگهاى لغت نيز، ذكرى از آن به ميان نيامده است.
اينك يكى از كاربردهاى خاص كنونى كه كلمه «دستور» در آن به عنوان عامل