در بيان ضعف آراى اهل سنت و رّد مطاعن ايشان در حق شيعه و ذكر مثالب آنهاست.
وفاتش به اتفاق صاحبان تراجم، در شعبان سال ۵۸۸هجرى در حلب روى داد و ولادتش در حدود سال ۴۸۹ بود. [1]
از ميان ديگر شاگردان و راويان او مى توان اينان را نام برد:
۳. ابوطالب نصر الدين عبد اللّه بن حمزه طوسى، [2]
۴. صفى الدين ابو محمّد حسن بن أبي بكر بن سيار الحيروى، [3]
۵ . عماد الدين ابوالفرج على، فرزند قطب الدين سعيد بن هبة اللّه راوندى، [4]
۶ . شريف شرفشاه بن محمّد بن حسين بن زباره افطسى، [5]
سيد شرفشاه بن محمد حسينى افطسى نيشابورى معروف به زباره از سادات آل زباره نيشابور ـ كه از اكابر قبايل سادات مقيم خراسان به شمار مى آمده اند ـ است.
منتجب الدين درباره وى مى گويد:
السيد عزالدين شرفشاه بن محمد الحسينى الافسطى النيسابورى، المعروف بزباره، المدفوه بالغرى ـ على ساكنه السلام ـ عالم فاضل، له نظم رائق و نثر لطيف. [6]
سال فوتش به دست نيامده، مزار وى همچنان كه شيخ منتجب الدين اشاره كرده، در نجف اشرف است و جبل شرفشاه در مشرق نجف به وى منسوب است. [7]
۷ . تاج الدين محمّد، فرزند ابوالفتوح كه نزد پدر شاگردش كرده است. [8]

[1] همان.

[2] حدائق الحقائق، ج ۳، ص ۱۲۳۳ .

[3] طبقات اعلام الشيعة، قرن ۶، ص ۷۹ .

[4] اجازة الكبيرة، ص ۳۵ .

[5] همان، ص ۴۷ .

[6] بحارالأنوار، ج۲۵، ص ۷ .

[7] تنقيح المقال، ج۲، ص ۸۳ .

[8] طبقات اعلام الشيعة، قرن ۶، ص ۷۹ .