۲. بخش شافعى نشين

بخش مخصوص به شافعى ها در مركز محمديه متمايل به شمال بوده و از بخش هاى ديگر كوچك تر بوده است .

۳. بخش حنفى نشين

باقى شهر مخصوص اقامت حنفى ها بوده است . محلات سنى نشين رى عبارت بودند از : قسمتى از محله باطان، محله پالانگران، جيلاباد، در شهرستان، در كنده، مركز روده يا قطب روده، رويان، ساربانان، سراى ايالت، سِيِزَين، مهدى آباد و نصر آباد (پيش از تعمير فخر الدوله و تبديل به فخر آباد). [1]
اختلاف مذاهب از قرن چهارم تا قرن هفتم هجرى از مسائل حادّ فرهنگى رى بود . به طورى كه در مواردى كار به خشونت و درگيرى نيز مى كشيد .
ريشه اين اختلافات بحث هاى كلامى و عقيدتى بود . اين نظرگاه هاى مختلف اهل سنت را در دسته بندى جديدى جدا از فرق فقهى قرار مى داد .
ليكن به دليل رسوخ فقه در ميان اهل سنت و اهميت فرقه هاى فقهى، گروه ها و فرق كلامى نيز در زير مجموعه فرقه هاى فقهى قرار گرفتند . به عنوان مثال، در رى نجاريّه، بادنجانيّه، معتزله، كراميّه و اسحاقيه حنفى به شمار مى آمدند؛ چرا كه در فروع به فقه حنفى عمل مى كردند . و مجبّره، اشاعره، كلابيّه، مجسّمه، حنابله و مالكيّه از نظر فقهى شافعى مذهب بودند. [2]
مطلب مهم اين است كه برخى از مؤسسان فرق فقهى اهل سنت، همچون امام حنبل و امام مالك به دليل عقايد كلامى خاص پيروان كلامى داشته و آن پيروان چه بسا جزو فرقه فقهى ديگرى بودند. [3]

[1] ر. ك: رى باستان، ج ۲، ص ۸۰ به بعد .

[2] حنبلى ها از جنبه اعتقادى قايل به تشبيه و تجسّم بوده اند.

[3] النقض، ص ۴۹۲ .