آفت مى زيستند . اما اكنون كار به جايگاهى رسيده است كه درگاه و ديوان از ايشان بسيار شده است و در دنبال هر تركى دويست از ايشان مى دوند و در آن تدبيرند كه يك خراسانى را بر اين درگاه و ديوان نگذارند كه بگذرند تا نانى ببرد. [1]
در قرون پنجم و ششم هجرى عمدتا پيروان سه مذهب فقهى در رى وجود داشتند . حنفيّه، شافعيّه و شيعه . كه در اين ميان، شيعيان اكثريت را تشكيل مى دادند و بيش از نيمى از شهر را به خود اختصاص داده بودند . بعد از شيعيان حنفى ها جمعيت بيشترى داشتند و سپس شافعى ها بودند كه در اقليت قرار داشتند .
پيروان هر يك از فرق در بخشهاى مخصوص به خود زندگى مى كرد . شيعيان در بخش شيعه نشين، شافعى ها در بخش شافعى نشين و حنفى ها در بخش حنفى نشين . محدوده اين بخشها و نيز محلات شيعه نشين و سنى نشين كه توسط دكتر كريمان در كتاب رى باستان تعيين شده چنين بوده است:

۱. بخش شيعه نشين

اين بخش، بزرگ ترين قسمت شهر را شامل مى شد، و بيش از نيمى از آن را تشكيل مى داد . شيعيان در مغرب و جنوب و جنوب شرقى رى و نيز در تمامى قسمت رى برين ساكن بوده اند. بخش شيعه نشين از اين محله ها تشكيل شده بود : قسمتى از محله باطان، در رشقان، در عابس، در مصلحگاه، دروازه آهنين، دروازه جاروب بندان، ديرينه قبّه، قسمتى از شمال و جنوب روده، زامهران، زاعفران جاى، فخر آباد، قسمتى از فليسان، كلاهدوزان، كوى اصفهانيان، كوى فيرزوه، ناهك يا ناهق، مشهد امير المؤمنين و سرداب .

[1] سياست نامه، به نقل از تاريخ گسترش تشيع در رى، ص ۵۴ .