صاحبش با خود ببرد، يعنى خداى تعالى آن طعام كه او را داده باشد كفّارت گناه ميزبانش كند.

مؤمن جز از خداى نترسد

ابراهيم ادهم گفت : سالى به حج تمتع مى رفتم منقطع شدم، در راه شخصى سياه منكر را ديدم؛ از او بترسيدم، او را گفتم : اَجِنّىٌ اَنْتَ اَمْ اِنِسىٌّ؛ تو پريى يا آدمى؟ مرا گفت : تو مؤمنى يا كافرى؟ گفتم : مؤمنم. گفت : دروغ مى گويى، اگر مؤمن بوديى جز از او نترسيدى. [1]

مؤمن و منافق

مردى به نزديك رسول آمد و گفت : يا رسول اللّه ! اِنّى اَخافُ اَنْ اَكُونَ مُنافقا؛ من مى ترسم كه منافق باشم. گفت : چون تنها باشى نماز كنى؟ گفت : بلى! گفت : برو كه منافق نه اى. و از جمله علامات كه فرق توان كرد به آن از ميان مؤمن و منافق يكى دوستى و دشمنى اميرالمؤمنين است چنان كه در اخبار متظاهر متواتر است عَن زِرّ بن حُبَيش عَنِ الجارود عَنِ الحارثِ الهَمْدانى و جز ايشان كه گفتند : از اميرالمؤمنين على شنيديم كه مى گفت بر منبر : اِنَّهُ لَعَهِدَ اِلَىَّ النَبىُّ الاُمّى اَنَّهُ لا يُحِبُّكَ اِلا مؤمِن وَلا يُبْغِضُكَ اِلاّ مُنافِقٌ، و در خبر ديگر : قضاءٌ قضاهُ اللّه تعالى على لسان النّبى الاُمّى اَنَّهُ لا يُحِبُّنى اِلاّ مؤمِنٌ ولا يُبغِضُنى اِلاّ مُنافِقٌ وَقَد خَابَ مَنِ افترى؛ گفت : حكمى است كه خداى تعالى كرد بر زبان پيغمبر امى كه مرا دوست ندارد الا مؤمنى، و دشمن ندارد الا منافقى و هركه دروغ گويد خايب و نوميد شود. [2]

[1] همان، ج ۱۸، ص ۲۷۱.

[2] همان، ج ۵، ص ۱۸۱.