سخن نخست

در مرور برخى از صفحات كتاب هاى تاريخى و تراجم به نام برخى كسان بر مى خوريم كه در عين شهرت، ناشناس اند. اين شهرت، گاه به سبب اثر آفرينى و گاه به دليل برخورد آن كس با شخصيت صاحب نامى و يا... پديد آمده است. اگر پيش روى هر پارسى زبانْ نامى از باباطاهر برده شود، ترديدى نيست كه او را به خاطر خلق دو بيتى هايش خواهد شناخت، ولى از زواياى مختلف زندگى اش بى خبر خواهد بود. شايد گمان شود كه بى خبرى عامّه مردم به خاطر مطالعه كم آنان است، امّا بايد گفت كه شخصيت هاى اين چنينى نزد صاحبان علم و آگاهى نيز همين وضع را دارند. دليل آن، اين است كه خود و يا تراجم نگاران معاصر ايشان قدمى در شناساندنشان بر نداشته و جز سطورى اندك، چيزى ننگاشته اند.
اگر در حرم حضرت عبدالعظيم حسنى عليه السلام بر قبر ابوالفتوح رازى بگذرى، خواهى ديد كه بر روى سنگ مزارش از نام، نسب، تأليف و دو فرزندش ياد شده است. پس از خواندن اين سنگ نوشته، گمان خواهى يافت كه اگر به كتاب هاى زندگى نوشت مراجعه كنى، اطلاعات بيشترى را مى يابى، ولى دريغ كه هر چه بيشتر بگردى، كمتر چيزى دستگيرت خواهد شد.
مشهور ناشناس شايد عنوان درستى براى ابوالفتوح رازى باشد، كه در عين شهرت، از گم حالان تاريخ علم و ادب اين مرز و بوم است.
نوشته حاضر، تلاشى است براى معرفى اين شخصيت كه گرچه ناكام است، ولى منتهاى تلاش صاحب اين قلم است. درباره او هر چه نوشته شده، تكرار