شيخ ابراهيم استرآبادى اين رساله را به فارسى برگردانده است. برخى درباره صحت منسوب بودن اين دو رساله به رازى ترديد كرده اند، ولى ايشان درباره چند و چون اين ادعا سخن نمى گويد.
د) رساله تبصرة العوام فى الملل و النحل. برخى اين رساله را نيز به شيخ نسبت داده اند؛ در حالى كه برخى ديگر آن را از تأليفات سيد مرتضى رازى مى دانند. اين كتاب در نكوهش صوفيه نگاشته شده و چون شيخ خود به تصوف تمايل داشته، از اين رو، نمى توان اين كتاب را نوشته وى دانست.
ه ) تفسير عربى. همچنين يك دوره تفسير به زبان عربى را نيز به شيخ نسبت داده اند؛ از جمله شيخ قاضى نور اللّه شوشترى در مجالس المؤمنين و عبدالجليل رازى در النقض؛ اما حقوقى به نقل از علامه آقا بزرگ تهرانى درباره اين موضوع سؤال مى كند. علامه مى گويد: خودم چنين كتابى نديده ام؛ اما مردى از اهل هند، كه به عتبات مشرف شده بود، از وجود آن در يكى از كتابخانه هاى هند خبر داد و وعده داد كه آن را براى من استنساخ كند و بفرستد، ولى تا كنون نفرستاده است. [1]

۵. تاريخ وفات شيخ

تاريخ دقيق وفات وى مشخص نيست. علامه قزوينى وفات شيخ را بين سالهاى ۵۵۴ تا ۵۶۰ ق دانسته و اين از آن رو است كه قديم ترين نسخه تفسير به سال ۵۵۶ از روى نسخه اصل و در زمان شيخ استنساخ شده است. حال اگر نسخه اصل متعلق به يكى دو سال قبل از اين نسخه باشد، مشخص مى شود كه شيخ قبل از ۵۵۴ وفات نيافته و احتمالاً با توجه به عمر معمولى از تاريخ ۵۶۰ تجاوز نكرده است.

۶. فرزندان شيخ

شيخ دو پسر داشته: يكى به نام صدر الدين على و ديگرى به نام شيخ تاج الدين محمد كه هر دو اهل فضل و تقوا بوده اند.

[1] ر.ك: الذريعة، ج ۱۱، ص ۲۷۴. البته در اين كتاب به اين نكات شفاهى اشاره نمى كند و تنها عسكر حقوقى در كتاب تحقيق، ج ۱، ص ۳۷ نقل مى كند.