از سوى ديگر، شيخ منتجب الدين، كه شاگرد شيخ بوده، در چند جاى فهرست خود مطالبى را از استاد خود روايت مى كند؛ در حالى كه خود وى به سال ۵۰۴ به دنيا آمده است. اگر اين شاگرد در هنگام شاگردى شيخ دست كم بيست سال داشته باشد، مى توان نتيجه گرفت كه شيخ ابوالفتوح به يقين در سال ۵۲۴ در قيد حيات بوده است. اما جزئيات دقيق ترى از تاريخ ولادت و وفات شيخ را نمى توان به دست داد.
تاريخ تأليف كتاب نيز مقدم بر ۵۱۰ ق نبوده؛ چرا كه شيخ از فصيحى (م ۵۱۶) و سنايى (م ۵۲۵) و زمخشرى (م ۵۳۸) مطالبى را نقل مى كند و چون از زمخشرى با تعابيرى همچون امام و شيخ ما ياد مى كند، روشن مى شود كه اگر هم در حيات زمخشرى كتاب را نگاشته، زمخشرى در سن جوانى نبوده؛ بلكه پس از شهرت وى به فضل و امامت مسلمانان بوده است، از سويى ديگر، تأليف كتاب مى تواند پس از سال ۵۵۶ بوده باشد؛ چرا كه يكى از نسخ اين تفسير داراى تاريخ ۵۵۶ ق است. از اين رو، به طور قطع مى توان گفت تاريخ تأليف تفسير شيخ بين سالهاى ۵۱۰ تا ۵۵۶ بوده است.

۴. آثار شيخ

يكى از پژوهشهاى بايسته درباره ابوالفتوح رازى، مشخص شدن آثار علمى وى است كه در اين بخش به چند اثر قطعى و منسوب به وى اشاره مى شود:
الف) تفسير روض الجنان و روح الجنان فى تفسير القرآن
ب) رساله يوحنا. اين رساله داستان يك مسيحى است كه پس از تحقيق، دين اسلام و مذهب تشيع را برمى گزيند. اين كتاب به روش كتاب طرائفِ سيد بن طاووس نگاشته شده است.
ج) رساله حسنيه. اين رساله به زبان عربى و در موضوع امامت نگاشته شده است. اين رساله، داستان كنيزكى به نام حسنيه است كه كافر بوده و در زمان خلافت هارون الرشيد، اسلام و تشيع را برگزيده و بعدها در حضور هارون در دفاع از تشيع و ابطال مذهب اهل سنت به مناظره برخاسته است.