چنان كه مى بينيم برخى از اين گزينه ها ادبى تر، برخى قوى تر و برخى صميمانه تر از ديگرى هستند.
در متون ادبى، دايره گزينشها: تشبيه، استعاره، تلميح، ضرب المثل، و به طور كلى، نكات بديعى را در بر مى گيرد و تفاوتها آشكارتر و بامعنى تر مى شود. پس هر مترجم بايد با مسائل ادبى و زبان شناسىِ دو زبان مبدأ و مقصد آشنا باشد تا بتواند در انتخاب بهترين و مناسب ترين گزينه ها از ميان برابرهاى زبان مادرى اش، موفّق عمل كند.
اين نكته را هم بايد بر اين بحث افزود كه مترجمان قديم ما، به ويژه آنها كه با «فقه اللّغه» و فروق اللّغات، آشنايى بيشترى داشته اند، در گزينش برابر نهاده ها و معادل سازيها، بسيار موفّق تر و درست تر عمل كرده اند.

شيوه ترجمه در تفسير روض الجنان

ابوالفتوح رازى چون ديگر مترجمان روشى يگانه براى پارسى گردانى آيات ـ و حتى احاديث و روايات ـ در تمام كتاب در پيش نگرفته است. شيوه ترجمه او در بخش ترجمه مستقل آيات، با بخش ترجمه آيات در متن تفسير متفاوت و دوگانه است. اين دوگانگى و تفاوت روش ترجمانى در يك تفسير، و از يك مؤلّف، اگرچه شگفت مى نمايد [1] اما بى نظير نيست و تقريباً شيوه اى فراگير است.
فضاى خاص هر بخش از تفسير از ترجمه مستقل آيات گرفته تا احاديث و روايات و قصص و...، هر كدام واكنش متفاوتى مى طلبد. غالب اين تفاوتها در بخش ترجمه و بخش تفسير است و اين ويژگى تفاسير قرنهاى پنجم و ششم هجرى قمرى است.

[1] اين شيوه آن چنان است كه برخى را وادار كرده كه بگويند ترجمه هاى ذيل آيات از آن ابوالفتوح رازى نيست و بعدها توسط ناسخان و مؤلفان افزوده شده است.