كه ممكن است به قصص مرتبط با آيه اشاره مى كند كه در اين امر به صورت گسترده وارد مى شود.
۲. شيوه تفسير ابوالفتوح در نقل نكات پيرامون آيات اين بوده كه با وسعت مشرب عمل كند؛ به اين معنا كه هر كجا نكته زيبايى به دست آورده، آن را بيان مى كند، حال اين نكته منعكس كننده آراى بزرگان اهل سنت همچون طبرى باشد و يا از بزرگان شيعه همچون شيخ طوسى. او از علما به احترام ياد مى كند و در عين حال آنجا كه سخن از اهل بيت مى شود، حق مطلب را ادا كرده و با ظرافت و دقت كامل از عقيده حقه اثناعشريه دفاع مى كند و در اين باره، از آيات و روايات و قصص تاريخ، شواهدى بس زيبا بيان مى كند. [1]
شايد علت آن اين باشد كه ابوالفتوح هم از اساتيد بزرگ شيعه چون شيخ ابوالوفا عبدالجبار بن عبداللّه على مقرى رازى (شاگرد شيخ طوسى)، شيخ ابوعلى حسن بن محمد (فرزند شيخ طوسى)، پدر بزرگوارش (على بن محمد) و عموى گرامى اش بهره برده و هم در مقابل علماى اهل سنت چون زمخشرى زانوى تلمذ زده است [2] ؛ چرا كه او پيرو مذهبى است كه اميرمؤمنان عليه السلام فرموده است: «انظر إلى ما قال و لا تنظر إلى من قال [3] ؛ ببين چه مى گويد، نه اينكه چه كسى مى گويد». بر اين اساس، هر كجا سخنى را نيكو ديده، از نقل آن در تفسير خود كوتاهى ننموده است.
۴. در مورد سبك ادبى تفسير ابوالفتوح، ملك الشعراى بهار چنين مى گويد:
«اين كتاب را نيز بايستى در عداد كتب علمى اين دوره، كه از نثر قديم تقليد مى شده است، قرار داد؛ زيرا در صرف و نحو و لغات و طرز جمله بندى كاملاً به كتب قرن پنجم شباهت دارد و غالب سليقه هاى آن عصر در اين كتاب ديده مى شود. تنها

[1] گزينه روض الجنان و روح الجنان، ص ۱۴.

[2] روح الجنان، ج ۱، ص ۸ ـ ۹.

[3] السرائر، ج ۱، ص ۴۵؛ و همچنين ر.ك: گزينه روض الجنان، ص ۱۸۸.