و سبب ورود انسان به حيات طيبه در دنيا و ورود به بهشت و رضوان الهى در آخرت مى گردد.
ابوالفتوح رازى در جاى جاى تفسير خود به مناسبتهاى مختلفى در شأن و منزلت حضرت على عليه السلام با شوق و شيفتگى خاص در قالب كلماتى آهنگين و زيبا، داد سخن مى دهد؛ تا جايى كه در ذيل آيه مبارك: « «وَ مِنَ النّاسِ مَنْ يَشْرِي نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللّهِ وَ اللّهُ رَو?فٌ بِالْعِبادِ» [1] ؛ از مردمان كس هست كه بفروشد خود را براى طلب خشنودى خداى و خداى رحمت كننده است بر بندگان»، اخلاص بى نظير امام مخلصان را يادآور مى شود:
«به نقل از عبداللّه بن عباس در تفسير اهل بيت عليهم السلام آمده است كه: آيت در شأن اميرالمؤمنين على عليه السلام آمد در شب غار. چون رسول صلى الله عليه و آله از مكه به مدينه خواست تا هجرت كند، و آن شب مشركان قصد آن كردند كه به سر پيامبر خدا فرو ريزند و او را بكشند، جبريل آمد و رسول صلى الله عليه و آله را از مكر ايشان باخبر كرد. آن حضرت از رسول وحى پرسيد: چه بايد كرد؟ جبرئيل فرمود: على عليه السلام را بر جاى خود بخوابان و خود شبانه حركت كن؛ زيرا اگر تو بروى و على عليه السلام به جاى تو در بستر نباشد و بستر تو خالى باشد و تو را بر جاى خود نبينند، در پى تو خواهند آمد و به تو دست يابند. حق تعالى چنين مى فرمايد كه: على را به بستر خود بخوابان و تو حركت كن.
حضرت رسول صلى الله عليه و آله كسى پى على عليه السلام فرستاد تا على عليه السلام حاضر شد. به آن حضرت گفت كه مشركان امشب قصد كشتن مرا دارند. خداوند فرمان داده كه از مكه حركت كنم و مى فرمايد تو به جاى بخواب تا اگر مشركان تعرّض و قصد من كنند، به تو دفع شود. به جاى آنكه مرا خواهند كشتن، تو را بكشند. تو را شايد كه جاى تو به جاى جان من باشد؟ اميرالمؤمنين عليه السلام بگريست. حضرت رسول صلى الله عليه و آلهگفت: تو هرگز بددل

[1] بقره (۲): آيه ۲۰۷.