در شهر رى، كاشان، خراسان و قم، مجالس مناظره، بحث و تدريس و موعظه برپا مى شد و اين مجالس همگى بر محور حديث بود.
شيخ ابوالفتوح، كه خود عالمى زبردست و متكلم و قرآن پژوه بود، به حوزه حديث نيز اهتمام بسيار داشت. وى در مناظرات و در مواعظ و تفسير خود از روايات بهره فراوان مى برد و از اين رو، تفسيرش دربر دارنده روايات بسيارى از پيامبر و معصومان است. اين احاديث از چند جهت قابل بررسى است.
يك: احاديث نبوى سهم بسيارى را به خود اختصاص داده؛ به طورى كه از مجموع ۲۰۱۷ حديث از پيامبر، تنها ۱۹۶ حديث از ائمه معصوم نقل شده است. ضمناً بسيارى از احاديث نبوى، از طريق اهل سنت نقل شده اند.
اينكه چرا شيخ به نقل احاديث نبوى و آن هم از طريق اهل سنت مى پردازد، قابل تأمل است. آنچه مى تواند پاسخ اين سؤال را آسان كند، توجه به موقعيت زمانى و مكانى شيخ است. شيخ در ميان گروههاى مختلف فكرى اهل سنت و در ميدان مناظرات كلامى و فقهى چاره اى جز استفاده از احاديث نبوى نداشت. شيخ حتى در مباحث اخلاقى نيز از مواعظ پيامبر و از كتب اهل سنت سود مى جويد و اين نشان دهنده وجود يك حوزه فكرى جامع است كه همه گونه هاى فكرى در آن اظهار نظر مى كنند.
دو: شيخ در برخى موارد اصل حديث را به صورت عربى مى آورد و سپس آن را ترجمه مى كند و در برخى موارد تنها به ترجمه آن بسنده مى كند. شايد دليل اين، همان واعظ بودن شيخ باشد كه او با توجه به فارسى بودن تفسيرش، گاه اصل حديث عربى را مؤثرتر دانسته و يا آن را در حافظه خود داشته است و از اين رو، اصل حديث را نقل مى نموده و گاه در مقام خطابه به ترجمه آن بسنده مى كرده است.