ضرورت بود- بهمين بيان نتيجه دايم باشد- و اختلاط ممكن و دايم منتج نباشد- چون ممكن محتمل دايم بود- مگر كه دايم در كليات مساوى ضرورى شمرند چنانك گفته‌ايم- و بر آن تقدير اگر دايم جزوى بود هم منتج نباشد- و ليكن اگر دايم سالبه بود و كلى بود- بعكس و قلب با شكل اول رد توان كرد- چنانك بعد از اين بيان كنيم- پس بر مذهب كسانى كه حكم به انتاج اين اختلاط كنند- در شكل اول بايد كه منتج باشد- پس از اين دو مقدمه كه گوئيم- هيچ زنگى ابيض نيست دايما- و هر مردمى ابيض است بامكان لازم آيد- كه هيچ زنگى مردم نباشد- و اين هم دليل فساد آن مذهب است- و ببايد دانست كه- ميان ممكن خاص و دايم صرف مختلف در اين شكل- هشت اختلاط ممكن باشد باين تفصيل- ا صغرى ممكن موجبه- و كبرى دايم سالبه هر دو كلى- ب عكسش- ج صغرى ممكن سالبه- و كبرى دايم موجبه هر دو كلى- د عكسش- ه صغرى ممكن موجبه جزوى و كبرى دايم سالبه كلى- و صغرى ممكن سالبه جزوى و كبرى دايم موجبه كلى- ز صغرى دايم موجبه جزوى و كبرى ممكن سالبه كلى- ح صغرى دايم سالبه جزوى و كبرى ممكن موجبه كلى- و از اين جمله چهار ضرب كه سالبه دائم در وى باشد- بعكس و قلب و افتراض بر مذهب مذكور منتج بود- و چهار ضرب باقى منتج نبود- و اگر كلى دائم و ضرورى متساوى باشند در دلالت- شش ضرب كه كلى دايم در وى افتد منتج بود- ببيان مذكور- و باقى منتج نبود- و از اين واضح‌تر انتاج صغرى سالبه جزوى دائم است- با كبرى موجبه كلى ممكن- كه مقدماتش در اين صورت كه گوئيم كه- بعض مردمان دايما ابيض نيستند- و همه ناطقان بامكان ابيضند- باتفاق صادق باشد و نتيجه كاذب- و بر مذهب مذكور حكم بايد كرد بصدق نتيجه بافتراض- چنانك آن بعض را