لطف پروردگار شدائد جاى خود را به نعمتها مى‌دهد، آنها مى‌گويند شدائد گذشته كفاره گناهان ما بود، و تمام معاصى ما با آن شسته شد ما ديگر پاك و پاكيزه شديم!، و از مقربان درگاه خدا و به همين دليل نيازى به توبه و بازگشت به درگاه او نداريم! سپس اضافه مى‌كند" تنها افراد با ايمان كه صبر را در برابر شدائد و حوادث سخت زندگى پيشه كرده‌اند و در همه حال از اعمال صالح فروگذار نمى‌كنند، از تنگ‌نظرى‌ها و ناسپاسيها و غرور، و تكبر بر كنارند" (إِلَّا الَّذِينَ صَبَرُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ‌).

آنها نه به هنگام وفور نعمت، مغرور مى‌شوند و خدا را فراموش مى‌كنند، و نه به هنگام شدت و مصيبت مايوس مى‌گردند و كفران مى‌كنند، بلكه روح بزرگ و فكر بلندشان" نعمت" و" بلا" را هر دو در خود هضم كرده و در هر حال از ياد خدا و وظائفشان غافل نمى‌گردند.

و به همين دليل" براى اين افراد آمرزش و پاداش بزرگى خواهد بود" (أُولئِكَ لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ أَجْرٌ كَبِيرٌ).

در اينجا به چند نكته بايد توجه كرد:

امت معدوده و ياران مهدى ع‌

1- در روايات متعددى كه از طرق اهل بيت ع به ما رسيده، امت معدوده به معنى نفرات كم، و اشاره به ياران مهدى ع گرفته شده است، به اين ترتيب معنى آيه نخستين چنين مى‌شود: اگر ما مجازات اين ستمگران و بدكاران را به قيام مهدى و يارانش واگذار كنيم آنها مى‌گويند چه چيز جلو عذاب خدا را گرفته است؟