و كوشش بر مى‌خيزند و براى خنثى كردن اثرات منفى حادثه، طرح ريزى مى‌كنند، جهاد و پيكار خستگى ناپذير به خرج مى‌دهند و تا مشكل را از پيش پا بر ندارند آرام نمى‌گيرند.

خداوند به چنين صابرانى وعده پيروزى داده (إِنْ يَكُنْ مِنْكُمْ عِشْرُونَ صابِرُونَ يَغْلِبُوا ماتين- انفال: 65).

و نعمتهاى بهشتى را پاداش سراى ديگر آنها شمرده (وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيراً- انسان: 12).

[سوره هود (11): آيات 116 تا 117]

فَلَوْ لا كانَ مِنَ الْقُرُونِ مِنْ قَبْلِكُمْ أُولُوا بَقِيَّةٍ يَنْهَوْنَ عَنِ الْفَسادِ فِي الْأَرْضِ إِلاَّ قَلِيلاً مِمَّنْ أَنْجَيْنا مِنْهُمْ وَ اتَّبَعَ الَّذِينَ ظَلَمُوا ما أُتْرِفُوا فِيهِ وَ كانُوا مُجْرِمِينَ (116) وَ ما كانَ رَبُّكَ لِيُهْلِكَ الْقُرى‌ بِظُلْمٍ وَ أَهْلُها مُصْلِحُونَ (117)

ترجمه:

116- چرا در قرون (و اقوام) قبل از شما دانشمندان صاحب قدرتى نبودند كه از فساد در زمين جلوگيرى كنند، مگر اندكى از آنها كه نجاتشان داديم و آنها كه ستم مى‌كردند از تنعم و تلذذ پيروى كردند و گناهكار بودند (و نابود شدند).

117- و چنين نبود كه پروردگارت آباديها را به ظلم و ستم نابود كند در حالى كه اهلش در صدد اصلاح بوده باشند.

تفسير:

عامل تباهى جامعه‌ها.

براى تكميل بحثهاى گذشته در اين دو آيه يك اصل اساسى اجتماعى كه ضامن نجات جامعه‌ها از تباهى است مطرح شده است، و آن اينكه در هر جامعه‌اى‌