البته همانگونه كه در ذيل آيه 48 سوره نساء گفتيم در حديث ديگرى آمده است كه اميد بخشترين آيه قرآن: آيه" إِنَّ اللَّهَ لا يَغْفِرُ أَنْ يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ ما دُونَ ذلِكَ لِمَنْ يَشاءُ" مى‌باشد.

اما با توجه به اينكه هر يك از اين آيات به زاويه‌اى از اين بحث نظر دارد و يك بعد از ابعاد آن را بيان مى‌كند، تضادى با هم ندارد:

در واقع آيه مورد بحث از كسانى سخن مى‌گويد كه نمازهاى خود را به خوبى انجام مى‌دهند، نمازى با روح و با حضور قلب كه آثار گناهان ديگر را از دل و جانشان مى‌شويد.

اما آيه ديگر از كسانى سخن مى‌گويد كه داراى چنين نمازى نيستند و تنها از در توبه وارد مى‌شوند پس اين آيه براى اين گروه و آن آيه براى آن گروه اميدبخش‌ترين آيه است.

چه اميدى از اين بيشتر كه انسان بداند هر گاه پاى او بلغزد و يا هوى و هوس بر او چيره شود (بدون اينكه اصرار بر گناه داشته باشد پايش به گناه كشيده شود) هنگامى كه وقت نماز فرا رسيد، وضو گرفت و در پيشگاه معبود به راز و نياز برخاست احساس شرمسارى كه از لوازم توجه به خدا است نسبت به اعمال گذشته به او دست داد گناه او بخشوده مى‌شود و ظلمت و تاريكيش از قلب او بر مى‌خيزد.

به دنبال برنامه انسانساز نماز و بيان تاثيرى كه حسنات در زدودن سيئات دارد در آيه بعد فرمان به" صبر" مى‌دهد، و مى‌گويد:" شكيبا باش كه خدا اجر نيكوكاران را ضايع نمى‌كند" (وَ اصْبِرْ فَإِنَّ اللَّهَ لا يُضِيعُ أَجْرَ الْمُحْسِنِينَ‌).

گرچه بعضى از مفسران خواسته‌اند معنى صبر را در اينجا محدود به مورد نماز و يا اذيت و آزارهاى دشمنان در برابر پيامبر ص كنند.