و نيز همانجا يادآور شديم كه آفرينش جهان در شش دوران متوالى و پى در پى با اينكه خدا قدرت داشت تمام عالم را در يك لحظه بيافريند به خاطر آنست كه اين آفرينش تدريجى كه هر زمان چهره تازه و رنگ نو و شكل بديعى پيدا مى‌كند، بهتر و بيشتر، قدرت و عظمت خدا را معرفى مى‌نمايد.

او مى‌خواست قدرت خويش را در هزاران چهره بنمايد، نه تنها در يك چهره، در هزاران لباس حكمتش را نشان دهد، نه تنها در يك لباس، تا شناخت ذات پاكش و همچنين شناخت قدرت و حكمتش آسانتر و روشنتر باشد، و دلائلى به تعداد ايام و سالها و قرون و اعصارى كه بر عالم گذشته است، براى معرفتش در اختيار ما باشد.

سپس اضافه مى‌كند: و" عرش او (عرش خداوند) بر آب قرار داشت" (وَ كانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ).

براى فهم تفسير اين جمله بايد به مفهوم دو كلمه" عرش" و" ماء" آشنا شويم:

" عرش" در اصل به معنى" سقف" يا" شيئى سقف‌دار" است، و به تختهاى بلند همانند تختهاى سلاطين گذشته نيز عرش گفته مى‌شود، و همچنين داربستهايى كه درختهاى مو و مانند آن را روى آن قرار مى‌دهند.

اما اين كلمه بعدا به معنى قدرت نيز به كار رفته است، همانگونه كه واژه" تخت" در فارسى نيز به همين معنى استعمال مى‌شود:

در عربى گفته مى‌شود فلان استوى على عرشه- او- ثل عرشه:" فلان كس بر تخت نشست" يا" تختش فرو ريخت" كنايه از اينكه به قدرت رسيد و يا قدرتش نابود شد، در فارسى نيز مى‌گوئيم فلان كس را بر تخت نشاندند و يا از تخت بپائينش كشيدند. [1]

[1] البته گاهى" عرش" در مقابل" كرسى" استعمال مى‌شود و مفهوم ديگرى دارد كه در تفسير آية الكرسى سوره بقره جلد 2 صفحه 200 به بعد ذكر كرديم.