بعضى از مفسران گفته‌اند، اين به دليل آن بوده كه شعيب بسيار نماز مى‌خواند و به مردم مى‌گفت: نماز انسان را از كارهاى زشت و منكرات باز مى‌دارد، ولى جمعيت نادان كه رابطه ميان نماز و ترك منكرات را درك نمى‌كردند، از روى مسخره به او گفتند: آيا اين اوراد و حركات تو فرمان به تو مى‌دهد كه ما سنت نياكان و فرهنگ مذهبى خود را زير پا بگذاريم، و يا نسبت به اموالمان مسلوب الاختيار شويم؟!.

بعضى نيز احتمال داده‌اند كه" صلاة" اشاره به آئين و مذهب است، زيرا آشكارترين سمبل دين نماز است.

بهر حال اگر آنها درست انديشه مى‌كردند، اين واقعيت را در مى‌يافتند كه نماز حس مسئوليت و تقوا و پرهيزكارى و خدا ترسى و حقشناسى را در انسان زنده مى‌كند، او را به ياد خدا و به ياد دادگاه عدل او مى‌اندازد، گرد و غبار خودپسندى و خودپرستى را از صفحه دل او مى‌شويد، و او را از جهان محدود و آلوده دنيا به جهان ما وراء طبيعت به عالم پاكيها و نيكيها متوجه مى‌سازد، و به همين دليل او را از شرك و بت پرستى و تقليد كوركورانه نياكان و از كم‌فروشى و انواع تقلب باز مى‌دارد.

سؤال ديگرى كه در اينجا پيش مى‌آيد اين است كه آيا آنها جمله‌ إِنَّكَ لَأَنْتَ الْحَلِيمُ الرَّشِيدُ:" تو مرد عاقل و فهميده و بردبارى" را از روى واقعيت و ايمان مى‌گفتند و يا به عنوان مسخره و استهزاء؟.

مفسران هر دو احتمال را داده‌اند، ولى با توجه به تعبير استهزاءآميزى كه در جمله قبل خوانديم (جمله‌ أَ صَلاتُكَ تَأْمُرُكَ‌) چنين به نظر مى‌رسد كه اين جمله را از روى استهزاء گفتند، اشاره به اينكه آدم حليم و بردبار كسى است كه تا مطالعه كافى روى چيزى نكند و به صحت آن اطمينان پيدا ننمايد، اظهار نمى‌نمايد، و آدم رشيد و عاقل كسى است كه سنتهاى يك قوم را زير پا