جهت ابراهيم از كار اين مهمانان نسبت به آنها بد گمان شد و فكر كرد ممكن است قصد سويى داشته باشند.

رسولان كه به اين مساله پى‌برده بودند، بزودى ابراهيم را از اين فكر بيرون آوردند و" به او گفتند نترس ما فرستادگانى هستيم بسوى قوم لوط" يعنى فرشته‌ايم و مامور عذاب يك قوم ستمگر و فرشته غذا نمى‌خورد (قالُوا لا تَخَفْ إِنَّا أُرْسِلْنا إِلى‌ قَوْمِ لُوطٍ).

در اين هنگام همسر ابراهيم (ساره) كه در آنجا ايستاده بود خنديد (وَ امْرَأَتُهُ قائِمَةٌ فَضَحِكَتْ‌).

اين خنده ممكن است به خاطر آن باشد كه او نيز از فجايع قوم لوط به شدت ناراحت و نگران بود و اطلاع از نزديك شدن مجازات آنها مايه خوشحالى و سرور او گشت.

اين احتمال نيز هست كه اين خنده از روى تعجب و يا حتى وحشت بوده باشد، چرا كه خنده مخصوص به حوادث سرورانگيز نيست، بلكه گاه مى‌شود كه انسان از شدت وحشت و ناراحتى خنده مى‌كند، و در ميان عرب ضرب المثل معروفى است شر الشدائد ما يضحك:" بدترين شدائد آنست كه انسان را بخنده آورد".

و يا خنده به خاطر اين بود كه چرا مهمانهاى تازه وارد با اينكه وسيله پذيرايى آماده شده دست به سوى طعام نمى‌برند.

اين احتمال را نيز داده‌اند كه خنده او از جهت خوشحالى به خاطر بشارت بر فرزند بوده باشد، هر چند ظاهر آيه اين تفسير را نفى مى‌كند، زيرا بشارت به اسحاق بعد از اين خنده به او داده شد مگر اينكه گفته شود نخست به ابراهيم بشارت دادند كه صاحب فرزندى خواهد شد و ساره اين احتمال را داد كه او