آن اصابت كند نرم نرم بريان و پخته مى‌شود.

از اين جمله استفاده مى‌شود كه يكى از آداب مهماندارى آن است كه غذا را هر چه زودتر براى او آماده كنند، چرا كه مهمان وقتى از راه مى‌رسد مخصوصا اگر مسافر باشد غالبا خسته و گرسنه است، هم نياز به غذا دارد، و هم نياز به استراحت، بايد زودتر غذاى او را آماده كنند تا بتواند استراحت كند.

ممكن است بعضى خرده گيران بگويند براى چند مهمان يك گوساله بريان زياد است! ولى با توجه به اينكه اولا در تعداد اين مهمانها كه قرآن عددشان را صريحا بيان نكرده گفتگو است، بعضى سه و بعضى چهار و بعضى نه و بعضى يازده نفر نوشته‌اند، و از اين بيشتر هم احتمال دارد، و ثانيا ابراهيم هم پيروان و دوستانى داشت و هم كاركنان و آشنايانى، و اين معمول است كه گاه به هنگام فرا رسيدن ميهمان غذايى درست مى‌كنند چند برابر نياز ميهمان، و همه از آن استفاده مى‌كنند.

اما در اين هنگام واقعه عجيبى اتفاق افتاد و آن اينكه ابراهيم مشاهده كرد كه ميهمانان تازه وارد دست بسوى غذا دراز نمى‌كنند، اين كار براى او تازگى داشت و به همين دليل احساس بيگانگى نسبت به آنها كرد و باعث وحشت او شد (فلما رآ أَيْدِيَهُمْ لا تَصِلُ إِلَيْهِ نَكِرَهُمْ وَ أَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً).

اين موضوع از يك رسم و عادت ديرينه سرچشمه مى‌گرفت كه هم اكنون نيز در ميان اقوامى كه به سنتهاى خوب گذشته پايبندند وجود دارد، كه اگر كسى از غذاى ديگرى تناول كند و به اصطلاح نان و نمك او را بخورد، قصد سويى در باره او نخواهد كرد. و به همين دليل اگر كسى واقعا قصد سويى نسبت به ديگرى داشته باشد سعى مى‌كند نان و نمك او را نخورد، روى اين‌