در تمام اين آيات، نفرين شعار گونه‌اى در باره كسانى كه گناه عظيمى انجام داده‌اند، دائر به دورى آنها از رحمت خداوند شده است.

اين درست به شعارهايى مى‌ماند كه امروز براى افراد و گروه‌هاى سركش و استعمارگر و ستم پيشه گفته مى‌شود، منتها اين شعار قرآنى بقدرى جالب و جامع است كه تنها ناظر به يك جنبه و يك بعد نيست، چرا كه وقتى مى‌گوئيم دور باد فلان گروه، هم دورى از رحمت خداوند را شامل مى‌شود هم دورى از سعادت، و هم دورى از هر گونه خير و بركت و نعمت، و هم دورى از بندگان خدا. البته دورى آنها از خير و سعادت، عكس العمل دوريشان در درون جان و فكر و در محيط عمل از خدا و خلق خداست، چرا كه هر گونه ايده و عملى بازتابى در سراى ديگر و جهان پس از مرگ دارد، بازتابى كاملا مشابه آن و به همين دليل اين دوريها در اين جهان سرچشمه بعد و دورى در آخرت، از رحمت و عفو و بخشش و مواهب الهى خواهد بود [1]

[1] كلمه" بعدا" از نظر تركيب نحوى در آيه فوق" مفعول مطلق" است براى جمله" ابعد هم اللَّه" كه در تقدير مى‌باشد، البته قاعدتا بايد" ابعادا" به جاى" بعدا" باشد زيرا مصدر" ابعد" ابعاد است، اما گاه مى‌شود كه مصدر ثلاثى مجرد به هنگام ذكر مفعول مطلق بجاى مصدر باب افعال مى‌نشيند مانند" وَ اللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الْأَرْضِ نَباتاً" (دقت كنيد)