همانگونه كه روش قرآن مجيد است كه در آيه‌اى سخنى را به اجمال برگذار مى‌كند و در آيه بعد به شرح و توضيح آن مى‌پردازد، در دومين آيه مورد بحث مؤمنان را كه فروشنده‌گان جان و مال به خدا هستند با نه صفت بارز معرفى مى‌كند.

1-" آنها توبه كارانند" و دل و جان خود را به وسيله آب توبه از آلودگى گناه شستشو مى‌دهند (التَّائِبُونَ‌).

2-" آنها عبادت كارانند" و در پرتو راز و نياز با خدا و پرستش ذات پاك او خود سازى مى‌كنند". (الْعابِدُونَ‌) 3-" آنها در برابر نعمتهاى مادى و معنوى پروردگار سپاس مى‌گويند" (الْحامِدُونَ‌).

4-" آنها از يك كانون عبادت و پرستش به كانون ديگرى رفت و آمد دارند" (السَّائِحُونَ‌).

و به اين ترتيب برنامه‌هاى خود سازى آنان در پرتو عبادت، در محيط محدودى خلاصه نمى‌شود، و به افق خاصى تعلق ندارد، بلكه همه جا كانون عبوديت پروردگار و خودسازى و تربيت براى آنها است، و هر كجا درسى در اين زمينه باشد طالب آنند.

" سائح" در اصل از ماده" سيح" و" سياحت" به معنى جريان و استمرار گرفته شده.

و در اينكه منظور از سائح در آيه فوق چه نوع سياحت و جريان و استمرارى است در ميان مفسران گفتگو است.

بعضى همانگونه كه در بالا گفتيم سير در ميان كانونهاى عبادت گرفته‌اند، در حديثى از پيامبر ص مى‌خوانيم"

سياحة امتى فى المساجد

"" سياحت امت من در مساجد است" [1]

[1] تفسير الميزان ذيل آيه مورد بحث.