مقام عصمت بوده باشد وجود ندارد، زيرا پيامبران و معصومان هم در برابر وسوسه‌هاى شيطان بايد خود را به خدا بسپارند و هيچكس از لطف و حمايت خدا در برابر وساوس شياطين و نفس بى نياز نيست، حتى معصومان.

در بعضى از روايات نقل شده هنگامى كه نخستين آيه فوق نازل شد، پيامبر ص از جبرئيل در باره آن توضيح خواست (كه چگونه با مردم مدارا و ترك سختگيرى كند) جبرئيل گفت نمى‌دانم بايد از آنكه مى‌داند سؤال كنم، سپس بار ديگر بر پيامبر ص نازل شد و گفت:

يا محمد ان اللَّه يامرك ان تعفوا عمن ظلمك و تعطى من حرمك و تصل من قطعك‌

: اى محمد! خداوند به تو دستور مى‌دهد از آنها كه به تو ستم كرده‌اند (به هنگامى كه قدرت پيدا كردى) انتقام نگيرى و) گذشت نمايى، و به آنها كه تو را محروم ساخته‌اند، عطا كنى، و به آنها كه از تو بريده‌اند پيوند برقرار سازى" [1] و در حديث ديگرى نقل شده هنگامى كه آيه نخست نازل شد و به پيامبر ص دستور داد در برابر جاهلان تحمل كند، پيامبر ص عرضه داشت پروردگارا با وجود خشم و غضب چگونه مى‌توان تحمل كرد؟ آيه دوم نازل شد و به پيامبر ص دستور داد كه چنين هنگامى خود را به خدا بسپارد [2] ذكر اين نكته نيز مناسب است كه عين آيه دوم مورد بحث در سوره" فصلت" آيه 36 آمده است، تنها تفاوتى كه دارد بجاى" إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌"،" إِنَّهُ هُوَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ‌" مى‌باشد.

[1] مدرك قبل.

[2] نويسنده المنار حديث فوق را تحت عنوان روى عن جدنا الامام جعفر الصادق رضى اللَّه عنه (از جد ما امام صادق (ع) نقل شده) در جلد 9 صفحه 538 آورده است.