ايمان و سعادت فرد و جامعه است، و چون ريشه‌ها و شاخه‌هاى گوناگونى در افكار بشر دارد، و هر زمان به شكل تازه‌اى ظهور مى‌كند و جوامع انسانى را مورد تهديد قرار مى‌دهد لذا قرآن از هر فرصتى براى قطع اين ريشه خبيث و شاخه‌هايش استفاده مى‌كند.

نخست مى‌گويد:" آنهايى را كه شما جز خدا مى‌خوانيد و عبادت مى‌كنيد و از آنان يارى مى‌طلبيد بندگانى همچون خود شما هستند"! (إِنَّ الَّذِينَ تَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ عِبادٌ أَمْثالُكُمْ‌).

بنا بر اين معنى ندارد كه انسان در مقابل چيزى كه مثل خود او است، به سجده بيفتد و دست نياز به سوى او دراز كند و مقدرات و سرنوشتش را در دست او بداند.

به تعبير ديگر: مفهوم آيه اين است كه اگر دقت كنيد مى‌بينيد، آنها هم جسم دارند و اسير زنجير مكان و زمان هستند و محكوم قوانين طبيعتند و هم محدود از نظر عمر و زندگى و تواناييهاى ديگر، خلاصه هيچ امتيازى بر شما ندارند، تنها با خيال و وهم و امتيازى براى آنها ساخته‌ايد.

در اينكه چرا در اين آيه به معبودهاى بت پرستان" عباد" كه جمع" عبد" به معنى بنده است اطلاق شده در حالى كه" عبد" را به" موجود زنده" مى‌گويند، تفسيرهاى متعددى وجود دارد.

نخست اينكه ممكن است اشاره به معبودهاى انسانى، همچون مسيح براى مسيحيان، و فرشتگان براى بت‌پرستان عرب، و امثال آن بوده باشد.

ديگر اينكه ممكن است روى توهمى كه آنها پيرامون بتها داشتند با آنها سخن گفته باشد كه اگر فرضا آنها داراى عقل و شعورى هم باشند، موجودى برتر از شما نخواهند بود.

سوم اينكه" عبد" در لغت گاهى به معنى موجودى كه تحت تسلط و فرمان‌