خير مى‌كنند، گويى كسى به اجبار دست آنها را گرفته و كشان‌كشان به سوى كار خير مى‌برد.

بديهى است اعمال گروه نخست چون از عشق خدا سر مى‌زند و با دلسوزى توأم است همه آداب و مقرراتش رعايت مى‌گردد، ولى اعمال گروه دوم چون از روى كراهت و بى‌ميلى است ناقص و دست و پا شكسته و بيروح است، بنا بر اين انگيزه‌هاى متفاوت آنها دو شكل متفاوت به اعمالشان مى‌دهد.

چرا كه اينها به ظاهر براى آنها نعمت است اما در حقيقت" خدا مى‌خواهد به اين وسيله آنان را در زندگى دنيا معذب كند، و به خاطر دلبستگى فوق العاده به اين امور در حال كفر و بى ايمانى بميرند" (إِنَّما يُرِيدُ اللَّهُ لِيُعَذِّبَهُمْ بِها فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ تَزْهَقَ أَنْفُسُهُمْ وَ هُمْ كافِرُونَ‌).

در واقع آنها از دو راه به وسيله اين اموال و اولاد (نيروى اقتصادى و انسانى) معذب مى‌شوند: نخست اينكه اين گونه افراد معمولا فرزندانى ناصالح و اموالى بى بركت دارند كه مايه درد و رنجشان در زندگى دنيا است، شب و روز بايد براى فرزندانى كه مايه ننگ و ناراحتى هستند، تلاش كنند، و براى حفظ اموالى كه از طريق گناه بدست آورده‌اند جان بكنند، و از طرف ديگر چون به اين اموال و فرزندان بالآخره دلبستگى دارند و به سراى وسيع و پر نعمت آخرت و جهان پس از مرگ ايمان ندارند چشم‌پوشى از اينهمه اموال بر ايشان مشكل است تا آنجا