اين دو نكته مهم" نظامى" و" انسانى" در آيه فوق در عبارت كوتاهى بيان شده است.

سپس آن گروه را كه بر خلاف اين دستور رفتار كردند مورد ملامت قرار داده و مى‌گويد:" شما تنها به فكر جنبه‌هاى مادى هستيد و متاع ناپايدار دنيا را مى‌خواهيد، در حالى كه خداوند سراى جاويدان و سعادت هميشگى را براى شما ميخواهد (تُرِيدُونَ عَرَضَ الدُّنْيا وَ اللَّهُ يُرِيدُ الْآخِرَةَ).

" عرض" به معنى" امور ناپايدار" است و از آنجا كه سرمايه‌هاى مادى اين جهان پايدار نمى‌مانند" عَرَضَ الدُّنْيا" به آنها گفته شده.

البته همانطور كه گفتيم توجه به جنبه‌هاى مادى اسيران جنگى و غفلت از اهداف نهايى يعنى پيروزى بر دشمن نه تنها به سعادت و پاداش اخروى لطمه مى‌زند، بلكه از نظر زندگى اين جهان و سربلندى و عزت و آرامش نيز زيان بخش است، در حقيقت اين اهداف نهايى از امور پايدار اين جهان محسوب مى‌شود، و به تعبير ديگر نبايد به خاطر منافع آنى و زودگذر، منافع مستمر آينده را به خطر افكند!.

و در پايان آيه مى‌فرمايد دستور فوق در واقع آميخته‌اى از" عزت و پيروزى و" حكمت و تدبير" است، چون از ناحيه خداوند صادر شده" و خداوند عزيز و حكيم است" (وَ اللَّهُ عَزِيزٌ حَكِيمٌ‌).