داده‌اند، ولى آنچه مناسبتر با تفسير مجموع آيه است، اين است كه:" اگر نه اين بود كه خداوند از پيش مقرر داشته است كه تا حكمى را به وسيله پيامبرش براى بندگان بيان نكرده آنها را مجازات نكند، شما را به خاطر اينكه به دنبال گرفتن اسيران به منظور جلب منافع مادى رفتيد و موقعيت ارتش اسلام و پيروزى نهايى آن را به خطر افكنديد، سخت كيفر مى‌داد، ولى همانگونه كه در آيات ديگر قرآن تصريح شده، سنت پروردگار اين است كه نخست احكام را تبيين مى‌كند سپس متخلفين را كيفر مى‌دهد" مانند" وَ ما كُنَّا مُعَذِّبِينَ حَتَّى نَبْعَثَ رَسُولًا" (سوره اسراء آيه 15).

1- ظاهر آيات فوق- همانگونه كه گفتيم- بحث پيرامون گرفتن اسيران جنگى است، نه مساله گرفتن" فديه" بعد از جنگ، و به اين ترتيب بسيارى از اشكالات كه در فهم تفسير آيه براى جمعى از مفسران پيدا شده خود بخود حل خواهد شد.

و نيز ملامت و سرزنش متوجه گروهى است كه قبل از پيروزى كامل مشغول گرفتن اسيران به منظور هدفهاى مادى شدند، و هيچگونه ارتباطى با شخص پيامبر ص و آن دسته از مؤمنان كه هدف جهاد را تعقيب مى‌كردند، ندارد.

بنا بر اين بحثهايى از قبيل اينكه آيا پيامبر ص در اينجا مرتكب گناهى شده و چگونه با مقام عصمت او سازگار است، همگى بى مورد است.

همچنين احاديثى كه در بعضى از كتب اهل تسنن‌ [1] در تفسير آيه وارد شده و مى‌گويد آيه مربوط به اقدام پيامبر و مسلمانان به گرفتن فديه در مقابل اسيران جنگى بعد از جنگ بدر و قبل از اجازه خداوند است، و اينكه تنها كسى كه مخالف‌

[1] تفسير المنار جلد 10 صفحه 90 و تفسير روح المعانى جلد 10 صفحه 32 و تفسير فخر رازى جلد 15 صفحه 198.