قريش كه عازم ميدان بدر بود فرستاد كه ديگر نيازى به مبارزه شما نيست باز گرديد، ولى" ابو جهل" كه غرور و تكبر و تعصب خاصى داشت سوگند ياد كرد كه ما هرگز باز نمى‌گرديم تا اينكه به سرزمين بدر برويم (و بدر قبل از اين جريان يكى از مراكز اجتماع عرب بود كه در هر سال يك بازار تجارتى در آن تشكيل مى‌شد) و سه روز در آنجا خواهيم ماند، و شترانى ذبح مى‌كنيم و غذاى مفصلى راه مى‌اندازيم و شراب مى‌نوشيم و خوانندگان براى ما مى‌خوانند و مى‌نوازند تا صداى ما به گوش عرب برسد و قدرت و قوت ما تثبيت گردد.

اما سرانجام كارشان به شكست كشيد و به جاى جام شراب جامهاى مرگ نوشيدند، و در عوض" خوانندگان"" نوحه‌گران" بر عزاى آنها نشستند! آيات فوق هم اشاره‌اى به اين موضوع دارد و مسلمانان را از اين گونه كارها نهى مى‌كند، و هم به دنبال دستورهاى گذشته در مورد جهاد يك سلسله دستورهاى ديگر به آنها مى‌دهد.

رويهمرفته در آيات فوق شش دستور مهم به مسلمانان داده شده است:

1- نخست مى‌گويد:" اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد هنگامى كه گروهى از دشمنان را در برابر خود در ميدان نبرد ببينيد ثابت قدم باشيد" (يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذا لَقِيتُمْ فِئَةً فَاثْبُتُوا).

يعنى يكى از نشانه‌هاى بارز ايمان ثابت قدم در همه زمينه‌ها مخصوصا در پيكار با دشمنان حق است.

2-" خدا را فراوان ياد كنيد تا رستگار و پيروز شويد" (وَ اذْكُرُوا اللَّهَ كَثِيراً لَعَلَّكُمْ تُفْلِحُونَ‌).

شك نيست كه منظور از ياد خدا تنها ذكر لفظى نيست، بلكه خدا را در درون جان حاضر ديدن و به ياد علم و قدرت بى پايان و رحمت وسيعش بودن است، اين توجه به خدا روحيه سرباز مجاهد را تقويت مى‌كند و در پرتو آن‌