[سوره الأعراف (7): آيه 171]

وَ إِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ وَ ظَنُّوا أَنَّهُ واقِعٌ بِهِمْ خُذُوا ما آتَيْناكُمْ بِقُوَّةٍ وَ اذْكُرُوا ما فِيهِ لَعَلَّكُمْ تَتَّقُونَ (171)

ترجمه:

171- و (نيز بخاطر بياور) هنگامى را كه كوه را بر فراز آنها همچون سايبانى بلند كرديم، آن چنان كه گمان كردند بر آنها فرود خواهد آمد (و در اين حال از آنها پيمان گرفتيم و گفتيم) آنچه را به شما (از احكام و دستورات) داده‌ايم با قدرت (و جديت) بگيريد و آنچه را در آن است به ياد داشته باشيد (و عمل كنيد) تا پرهيزگار شويد.

تفسير:

آخرين سخن درباره قوم يهود

" نتقنا" از ماده" نتق" (بر وزن قلع) در اصل به معنى كندن چيزى از جايش و به سوى ديگرى پرتاب كردن است، به زنانى كه زياد فرزند مى‌آورند نيز" ناتق" مى‌گويند، زيرا به آسانى فرزند را از محيط رحم جدا كرده و به خارج مى‌گذارند.

اين آيه آخرين آيه‌اى است كه در اين سوره پيرامون زندگى بنى اسرائيل سخن مى‌گويد و در آن سرگذشت ديگرى را به جمعيت يهود يادآورى مى‌كند، سرگذشتى كه هم درس عبرت است و هم دليل بر سپردن يك پيمان، مى‌گويد:

" به خاطر بياوريد هنگامى كه كوه را بالاى سر آنها قرار داديم، آن چنان كه گويى سايبانى بر سر آنها بود" (وَ إِذْ نَتَقْنَا الْجَبَلَ فَوْقَهُمْ كَأَنَّهُ ظُلَّةٌ).