فراوان همراه آب وارد آنها مى‌شدند، اما به هنگام غروب كه مى‌خواستند به دريا بازگردند راهشان را محكم مى‌بستند، سپس روز يكشنبه شروع به صيد آنها مى‌كردند و مى‌گفتند خداوند به ما دستور داده است صيد ماهى نكنيد، ما هم صيد نكرده‌ايم بلكه تنها آنها را در حوضچه‌ها محاصره نموده‌ايم! [1] بعضى از مفسران گفته‌اند آنها روز شنبه قلابها را به دريا مى‌افكندند، سپس روز بعد آن را از دريا بيرون مى‌كشيدند و به اين وسيله صيد ماهى مى‌نمودند.

و از بعضى از روايات ديگر برمى‌آيد كه آنها بدون هيچ حيله‌اى با بى‌اعتنايى كامل روزهاى شنبه مشغول صيد ماهى شدند.

ولى ممكن است همه اين روايات صحيح باشد به اين ترتيب كه در آغاز از طريق حيله به اصطلاح شرعى- به وسيله كندن حوضچه‌ها و يا انداختن قلابها- كار خود را شروع كردند، اين كار، گناه را در نظر آنها كوچك و آنان را در برابر شكستن احترام روز شنبه جسور ساخت، كم كم روزهاى شنبه علنا و بى‌پروا به صيد ماهى مشغول شدند و از اين راه مال و ثروت فراوانى فراهم ساختند.

ظاهر آيات فوق اين است كه از آن سه گروه (گنهكاران، ساكتان و اندرز دهندگان) تنها گروه سوم از مجازات الهى مصون ماندند و به طورى كه در روايات آمده است آنها هنگامى كه ديدند اندرزهايشان مؤثر واقع نمى‌شود ناراحت شدند و گفتند ما از شهر بيرون مى‌رويم، شب هنگام به بيابان رفتند و اتفاقا در همان شب كيفر الهى دامان دو گروه ديگر را گرفت.

و اما اينكه بعضى از مفسران احتمال داده‌اند كه تنها گروه گنهكار گرفتار

[1] تفسير برهان جلد 2 صفحه 42- اين سخن از ابن عباس نيز در تفسير مجمع البيان ذيل آيه مورد بحث نقل شده است.