واقعيتى كه حكايت از روح حق‌طلبى قرآن دارد، و آن احترام به موقعيت اقليتهاى صالح است يعنى: چنان نبود كه بنى اسرائيل يكپارچه فاسد و مفسد باشند و اين نژاد عموما مردمى گمراه و سركش معرفى شوند، بلكه در برابر اكثريت مفسده جو، اقليتى وجود داشتند صالح و ناهماهنگ با كارهاى اكثريت، قرآن براى اين اقليت صالح اهميت خاصى قائل شده است و مى‌گويد:" از قوم موسى ع گروهى هستند كه دعوت به سوى حق مى‌كنند و حاكم به حق و عدالتند" (وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ‌).

اين آيه ممكن است اشاره به گروه كوچكى باشد كه تسليم در برابر سامرى و دعوت او نشدند و همه جا حامى و طرفدار مكتب موسى ع بودند و يا گروه‌هاى صالح ديگرى كه بعد از موسى ع بروى كار آمدند.

ولى اين معنى با ظاهر آيه چندان سازگار نيست، زيرا" يَهْدُونَ‌" و" يَعْدِلُونَ‌" فعل مضارع است و حد اقل حكايت از زمان حال يعنى عصر نزول قرآن مى‌كند و وجود چنين گروهى را در آن زمان اثبات مى‌نمايد، مگر اينكه كلمه" كان" در تقدير بگيريم، تا آيه اشاره به زمان گذشته بوده باشد و مى‌دانيم تقدير گرفتن بدون وجود قرينه خلاف ظاهر است.

و نيز مى‌تواند ناظر به اقليتى از يهود كه در عصر پيامبر ص مى‌زيستند بوده باشد همانها كه تدريجا و پس از مطالعه كافى روى دعوت پيامبر ص سرانجام اسلام را پذيرفتند و در جمع مسلمانان راستين و حاميان مخلص درآمدند، اين تفسير با ظاهر آيه و فعل مضارع كه در آن به كار رفته است هماهنگتر است.

و اينكه در پاره‌اى از روايات شيعه و اهل سنت وارد شده كه اين آيه اشاره به گروه كوچكى است از بنى اسرائيل كه در ما وارء چين زندگى دارند، زندگى عادلانه و توأم با تقوا و خداشناسى و خداپرستى، علاوه بر اينكه با آنچه از وضع جهان آگاهيم سازگار نيست و تواريخ موجود اين موضوع را تاييد نمى‌كند،