[سوره الأعراف (7): آيات 159 تا 160]

وَ مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ (159) وَ قَطَّعْناهُمُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ أَسْباطاً أُمَماً وَ أَوْحَيْنا إِلى‌ مُوسى‌ إِذِ اسْتَسْقاهُ قَوْمُهُ أَنِ اضْرِبْ بِعَصاكَ الْحَجَرَ فَانْبَجَسَتْ مِنْهُ اثْنَتا عَشْرَةَ عَيْناً قَدْ عَلِمَ كُلُّ أُناسٍ مَشْرَبَهُمْ وَ ظَلَّلْنا عَلَيْهِمُ الْغَمامَ وَ أَنْزَلْنا عَلَيْهِمُ الْمَنَّ وَ السَّلْوى‌ كُلُوا مِنْ طَيِّباتِ ما رَزَقْناكُمْ وَ ما ظَلَمُونا وَ لكِنْ كانُوا أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُونَ (160)

ترجمه:

159- و از قوم موسى گروهى به سوى حق هدايت مى‌كنند و حاكم به حق و عدالتند.

160- و آنها را به دوازده گروه كه هر يك شاخه‌اى (از دودمان اسرائيل) بودند تقسيم كرديم و هنگامى كه موسى تقاضاى آب (براى قوم تشنه كامش در بيابان) كرد به او وحى فرستاديم كه عصاى خود را بر سنگ بزن ناگهان دوازده چشمه از آن بيرون ريخت آن چنان كه هر گروه چشمه خود را مى‌شناختند و ابر را بر سر آنها سايبان ساختيم و بر آنها" من" و" سلوى" فرستاديم (و به از آنان گفتيم) از روزيهاى پاكيزه كه به شما داده‌ايم بخوريد (و سپاس خدا را بجا آوريد ولى آنها نافرمانى و ستم كردند) اما به ما ستم نكردند لكن به خودشان ستم نمودند.

تفسير گوشه‌اى از نعمتهاى خدا به بنى اسرائيل‌

در آيات فوق باز سخن پيرامون بنى اسرائيل و سرنوشت و رويدادهاى تاريخ آنها است.

در آيه نخست اشاره به واقعيتى مى‌كند كه شبيه آن را در قرآن ديده‌ايم‌