در آيه فوق مى‌خوانيم كه خداوند به موسى ع مى‌گويد" به كوه بنگر اگر در جاى خود باقى ماند مرا خواهى ديد" آيا مفهوم اين سخن اين است كه براستى خداوند قابل مشاهده است؟

پاسخ اين است كه اين تعبير در حقيقت كنايه از محال بودن چنين موضوعى است، همانند جمله‌ حَتَّى يَلِجَ الْجَمَلُ فِي سَمِّ الْخِياطِ (كافران در بهشت نمى‌روند مگر آنكه شتر از سوراخ سوزن بگذرد) و از آنجا كه معلوم بوده كوه در برابر جلوه خداوند محال است پايدار بماند، چنين تعبيرى ذكر شده است.

مفسران در اينجا گفتگوى بسيار كرده‌اند، ولى آنچه از مجموع آيات به نظر مى‌رسد اين است كه خداوند، پرتوى از يكى از مخلوقات خود را بر كوه ظاهر ساخت (و آشكار شدن آثار او به منزله آشكار شدن خود او است) آيا اين مخلوق يكى از آيات عظيم الهى بوده كه براى ما ناشناخته مانده؟ و يا نمونه‌اى از نيروى عظيم اتم و يا امواج مرموز و تكان‌دهنده يا صاعقه‌اى عظيم و وحشتناك كه كه بر كوه زد و برقى خيره‌كننده و صدايى مهيب و وحشتناك و نيرويى عظيم از آن برخاست، آن چنان كه كوه به كلى از هم پاشيد [1]

[1]" صاعقه" عبارت از مبادله الكتريسته ميان قطعات ابر و كره زمين است، ابرهايى كه داراى الكتريسته مثبت هستند هنگامى كه به زمين كه داراى الكتريسته منفى است نزديك مى‌شوند، جرقه‌اى در ميان آنها يعنى مجاور سطح كره زمين آشكار مى‌گردد كه غالبا خطرناك و كشنده و ويرانگر است. ولى برق و رعد بر اثر مبادله الكتريسته ميان دو قطعه ابر است كه يك قطعه آن الكتريسته مثبت و ديگرى الكتريسته منفى دارند، و چون هر دو در آسمانند معمولا جز براى هواپيماها خطرى ندارند.