سپس براى اينكه پاسخى به تهمت فرعون داده باشند و حقيقت امر را بر انبوه مردمى كه تماشاچى اين صحنه بودند، روشن سازند و بى‌گناهى خويش را ثابت كنند، چنين گفتند:" تنها ايرادى كه تو به ما دارى اين است كه ما به آيات پروردگار خود، هنگامى كه به سراغ ما آمد، ايمان آورده‌ايم" (وَ ما تَنْقِمُ مِنَّا إِلَّا أَنْ آمَنَّا بآيات ربنا لما جاءتنا).

يعنى ما نه اخلالگريم و نه توطئه و تبانى خاصى بر ضد تو كرده‌ايم، و نه محرك ما بر ايمان به موسى ع اين بوده است كه زمام قدرت را بدست بگيريم و نه مردم اين كشور را از سرزمين خود بيرون كنيم و خودت نيز مى‌دانى كه ما اين كاره نيستيم، بلكه ما هنگامى كه حق را ديديم و نشانه‌هاى آن را بخوبى شناختيم به نداى پروردگار خود پاسخ گفتيم و ايمان آورديم و تنها گناه ما در نظر تو همين است و بس! در حقيقت آنها با جمله نخست به فرعون نشان دادند كه هرگز از تهديد او نمى‌هراسند و با شهامت به استقبال همه حوادث حتى مرگ و شهادت مى‌شتابند و با جمله دوم به اتهاماتى كه فرعون بر آنها وارد كرده بود، با صراحت پاسخ گفتند.

جمله تنقم از ماده" نقمت" (بر وزن نعمت) در اصل به معنى انكار كردن چيزى است به" زبان"، يا" بوسيله عمل و مجازات نمودن"، بنا بر اين آيه بالا هم ممكن است به اين معنى باشد كه تنها ايراد تو بر ما اين است كه ايمان آورده‌ايم، و يا به اين معنى باشد كه مجازاتى را كه مى‌خواهى انجام دهى به خاطر ايمان ما است.

سپس روى از فرعون برتافتند و متوجه درگاه پروردگار شدند و از او تقاضاى صبر و استقامت كردند، زيرا مى‌دانستند بدون حمايت و يارى او، توانايى مقابله با اين تهديدهاى سنگين را ندارند، لذا گفتند:" پروردگارا پيمانه صبر