و صحنه بسيار هولناك و عبرت‌انگيزى براى همگان به وجود آورد، زيرا بريدن دست و پا و سپس به دار آويختن سبب مى‌شد كه در انظار مردم خون از بدنشان فواره بزند و آنها نيز بر فراز دار دست و پا زنند تا زمانى كه مرگشان فرا رسد.

(توجه داشته باشيد كه دار زدن در آن زمان به صورت امروز نبود كه طناب را به گردن افراد بياويزند بلكه به زير شانه‌هاى آنها قرار مى‌دادند تا بزودى نميرند).

و شايد بريدن دست و پاها بطور مخالف براى اين بوده است كه اين كار سبب مى‌شده ديرتر بميرند و زجر و شكنجه بيشتر ببينند.

قابل توجه اينكه برنامه‌اى را كه فرعون در اينجا براى مبارزه با ساحرانى كه به موسى ع ايمان آورده بودند در پيش گرفت، يك برنامه عمومى در مبارزات ناجوانمردانه جباران با طرفداران حق است كه از يك سو از حربه تهمت استفاده مى‌كنند، تا موقعيت حق طلبان را در افكار عمومى تضعيف كنند و از سوى ديگر تكيه بر زور و قدرت و تهديد به قتل و نابودى مى‌نمايند تا اراده آنها را درهم بشكنند، ولى همانطور كه در دنباله داستان موسى مى‌خوانيم، هيچيك از اين دو حربه در طرفداران راستين حق كارگر نگرديد و نبايد كارگر شود.

يعنى اگر آخرين تهديد تو عملى بشود، سرانجامش اين است كه ما در راه خدا و در طريق استقامت و پايمردى در دفاع از آئين او، شربت شهادت خواهيم نوشيد، و اين نه تنها به ما زيانى نمى‌رساند و از ما چيزى نمى‌كاهد، بلكه سعادت و افتخار بزرگى براى ما محسوب مى‌شود.