پروردگار از روى اسرار جهان آفرينش شد، و در اين آيات ضمن شرح قسمتى از نعمتهاى خدا، اشاره به مساله" معاد" و رستاخيز مى‌شود، تا اين دو بحث يكديگر را تكميل كنند، و اين سيره قرآن است كه در بسيارى از موارد" مبدء" و" معاد" را با هم قرين مى‌سازد، و جالب اينكه هم براى شناسايى خدا و هم براى توجه به امر معاد از طريق اسرار آفرينش موجودات اين عالم استدلال مى‌كند.

نخست مى‌گويد:" او كسى است كه بادها را پيشاپيش باران رحمتش همچون بشارت دهنده‌اى كه از قدوم مسافر عزيزى خبر مى‌دهد مى‌فرستد" (وَ هُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِ‌).

" بادهايى كه از اقيانوسها برخاسته و ابرهاى سنگين بار و پر آب را با خود حمل مى‌كند" (حَتَّى إِذا أَقَلَّتْ سَحاباً ثِقالًا).

" در اين موقع آنها را به سوى سرزمينهاى مرده و خشك و سوزان مى‌رانيم" و ماموريت آبيارى اين تشنگان را به عهده آنها مى‌نهيم (سُقْناهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ‌).

" و بوسيله آن، آب حيات‌بخش را در همه جا فرو مى‌فرستيم" (فَأَنْزَلْنا بِهِ الْماءَ).

" به كمك اين آب انواع ميوه‌ها را از خاك تيره بيرون مى‌آوريم" (فَأَخْرَجْنا بِهِ مِنْ كُلِّ الثَّمَراتِ‌).

آرى آفتاب بر اقيانوسها مى‌تابد و بخار آب را به بالا مى‌فرستد، بخارها متراكم مى‌شوند و توده‌هاى سنگين ابر را تشكيل مى‌دهند، امواج باد توده‌هاى كوه‌پيكر ابر را بر دوش خود حمل مى‌كنند، و به سوى سرزمينهايى كه ماموريت دارند پيش مى‌روند، قسمتى از اين بادها كه در پيشاپيش توده‌هاى ابر در حركتند و آميخته با رطوبت ملايمى هستند، نسيم دل‌انگيزى ايجاد مى‌كنند كه از درون آن بوى باران حياتبخش به مشام مى‌رسد، اينها در حقيقت مبشران نزول باران هستند، سپس توده‌هاى عظيم ابر، دانه‌هاى باران را از خود بيرون مى‌فرستند، نه‌